Μεσολόγγι, ὄχι Κούγκι
Ποῦ βρισκόµαστε λοιπόν σήµερα, µετά τήν τετράµηνη παράταση πού πῆρε στίς Βρυξέλλες ἡ Κυβέρνηση; Κάναµε κάποιο βῆµα µπροστά, πέρα ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐντυπώσεων; Δηµιουργήσαµε τίς προϋπο- θέσεις γιά τήν οἰκονοµική µας ἐπιβίωση ὡς χώρα; Μήπως γυρίσαµε στά ἴδια καί χειρότερα; Αὐτά τά ἐρωτήµατα ἀπασχολοῦν ὅλους τούς συνειδητούς πολίτες καί θά παραθέσουµε κι ἐµεῖς τήν ἄποψή µας, τόσο γιά τό τρέχον πρόβληµα ὅσο καί γιά τό εὐρύτερο τοπίο.
Ἀναµφίβολα ἔγιναν κάποιες προσπάθειες . στό διεθνές πεδίο τό ἑλληνικό ὄνοµα ὄντως ξαναταυτίστηκε µέ τήν ἀντίσταση (τούτη τή φορά στό οἰκονοµικό blitzkrieg), χωρίς βέβαια αὐτό νά ἀρκεῖ. Τελικά ὑποχωρήσαµε, ὅπως ἦταν ἀναµενόµενο, ἀφοῦ εἴµαστε δέσµιοι ὄχι µόνο τῶν πιστωτῶν µας ἀλλά καί τῶν ποικίλων παθολογιῶν µας. Καί µετά τήν τετράµηνη παράταση, ἐφόσον τήν διανύσουµε, τί θά ἀντιµετωπίσουµε; Σίγουρα ὀξυµένα προβλήµατα (ρευστότητας, ἐσόδων, τοκοχρεωλυσίων…) γιά τά ὁποῖα ὅλες οἱ λύσεις θά εἶναι ἐπώδυνες.
Αὐτό πού µᾶς φαίνεται ὡς µοναδική ὁριστική (δι)έξοδος εἶναι νά ἀλλάξουµε ἀποφασιστικά τό παιχνίδι καί τήν ἀτζέντα: νά γίνει µία ὁλοµέτωπη ἐπίθεση στήν διαπλοκή, ταυτόχρονα µέ ριζικά µέτρα ἀναδιάρθρωσης τοῦ κράτους καί ἀνασυγκρότησης τῆς παραγωγῆς καί νά µιλήσουµε ἀνοιχτά γιά ἐπαχθές χρέος, γιά τόν γερµανικό ρόλο στή διαφθορά, γιά τά «λάθη» τοῦ ΔΝΤ, γιά τό κατοχικό δάνειο, γιά τούς ὑδρογονάνθρακες τῆς ΑΟΖ… Ἀναλαµβάνοντας ἔτσι τό ρίσκο µιᾶς σύγκρουσης ὄχι µόνο µέ τό γερµανικό διευθυντήριο τῆς ΕΕ ἀλλά καί µέ τό ὅλο σύστηµα, ἀφοῦ θά µιλᾶµε γιά οὐσιαστική στάση πληρωµῶν.
Βεβαίως αὐτό θά σήµαινε, πιθανότατα, ἔξοδο ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, δηλαδή ἀπό τήν κυριότερη συνθήκη τῆς συλλογικῆς µας εὐζωΐας τῶν τελευταίων 30 χρόνων. Ὅµως πρέπει νά δοῦµε µέ προσοχή ποιός εἶναι ὁ ὁρίζοντας πλέον τῆς παραµονῆς µας στήν ΕΕ. Μιλᾶµε γιά ἕνα πλαίσιο στό ὁποῖο τό ἐθνικό κράτος παύει νά ὑπάρχει: ἡ οἰκονοµική του πολιτική ὑπαγορεύεται ἔξωθεν (γιά ὅλα τά κράτη – µέλη κι ὄχι µόνο στήν δική µας περίπτωση), τό χρῆµα κόβεται στή Φραγκφούρτη, οἱ διοικήσεις τῶν τραπεζῶν ἐγκρίνονται ἀναγκαστικά ἀπό τήν ΕΚΤ – βλέπε καί πρόσφατο παράδειγµα τῆς Eurobank -, οἱ φορολογικές καί στατιστικές (!) Ἀρχές εἶναι διορισµένες καί «ἀνεξάρτητες» ἀπό τήν Κυβέρνηση, οἱ δηµόσιες ἐπιχειρήσεις ὑποχρεώνονται στόν αὐτοχειριασµό τῶν ἰδιωτικοποιήσεων, οἱ Ἔνοπλες Δυνάµεις ἀγοράζουν 2-3 φυσίγγια µετά ἀπό πρωτοκολληµένη αἴτηση κτλ κτλ. Ἔχουµε λοιπόν πλήρη ἐκχώρηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καί νόθευση τοῦ δηµοκρατικοῦ πολιτεύµατος χωρίς προσχήµατα καί ἐπιπλέον χωρίς ἀνταλλάγµατα. Μόνο «ἀντάλλαγµα» εἶναι ἡ ἐπιβίωση µέσα σέ ὁλοένα καί ἀσφυκτικότερα πλαίσια – πολιτικά, ἰδεολογικά καί οἰκονοµικά. Θά ἐπιβιώσεις (ἐνδεχοµένως….) µόνον ἀποδεχόµενος τόν ἀπόλυτο ἐθνοθρησκευτικό ἀποχρωµατισµό καί τήν πλήρη ἀτζέντα τῆς νεοταξίτικης λοιµικῆς: τό τζιχάντ εἶναι ἀπειλή, ἡ χριστιανική πίστη φανατισµός, οἱ Ρῶσοι κακοί, ἡ ὁµοφυλοφιλία προσόν, τό ἐργασιακό δικαίωµα φάντασµα, τό «Ὁλοκαύτωµα» ἡ µόνη ἱστορική Ἀλήθεια… Καί πάντα µέ τό ἐνδεχόµενο νά ἐπιλεγεῖς ὁποιαδήποτε στιγµή ἀπό τά ἀφεντικά γιά σφάγιο, ὁπουδήποτε στόν πλανήτη.
Ἐφιαλτικό τό δίληµµα, ἀναµφίβολα. Τό θέµα εἶναι ἄν ὑπάρχει ἄλλη ἐναλλακτική καί συγκεκριµένα γιά τήν περίπτωσή µας. Τίποτε δέν δείχνει ἐνθαρρυντικό: ὁ λαός ἔχει σέ σηµαντικό βαθµό ἀποχαυνωθεῖ, τό πολιτικό προσωπικό εἶναι ἐξαντληµένο, ἀστική τάξη δέν ὑπάρχει καί ἡ συνείδηση τῆς ἑλληνικότητας – ὡς βαθύτερης οὐσίας τῆς ἀνθρωπιᾶς – διασώζεται σέ εὐάριθµες µειοψηφίες. Ὅµως βρισκόµαστε σέ ἕνα σηµαντικό µεταίχµιο καί ὁ ντετερµινισµός ἔχει πολλές φορές γελοιοποιηθεῖ ἀπό τήν ἀνθρώπινη Ἱστορία. Ἄν µιά Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Σωτηρίας ἐνηµερώσει µέ εἰλικρίνεια τούς Ἕλληνες πολίτες γιά τό διακύβευµα καί τίς προοπτικές, ἄν καταφέρει νά τούς ἐµπνεύσει ἑνότητα, περηφάνεια καί αὐτοπεποίθηση, µποροῦµε νά ἑτοιµάσουµε τούς ὅρους µιᾶς ἀντιπαράθεσής µας µέ τόν χρηµατοπιστωτικό Ἰµπραήµ κρυφοελπίζοντας σέ κάποια θαυµατουργή Ἔξοδο, ἐφόσον χρειαστεῖ. Διαφορετικά ἄς τό πάρουµε ἀπόφαση πώς ἡ κάθειρξη θά ἐξελιχτεῖ σέ ἰσόβια καί στό ἑξῆς θά µᾶς πέφτει λόγος µόνο γιάτό κουτάλι τοῦ συσσιτίου ἤ γιά τήν ὥρα τοῦ ἐπισκεπτηρίου
Αντιφωνητής 1/3/2015