Μήπως μόλις απείλησε η Τουρκία με πόλεμο την Ελλάδα;
Μάικλ Ρούμπιν
Μιλώντας σε συγκέντρωση στην Κωνσταντινούπολη την Παρασκευή, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απείλησε με στρατιωτική δράση κατά της Ελλάδας. «Κοίτα Μητσοτάκη, μιλάς εδώ κι εκεί ξανά», είπε, αναφερόμενος στον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. «Έχετε υπόψη σας ότι οι Τρελοί Τούρκοι θα έρθουν αν επιχειρήσετε να κάνετε λάθος».
Καθώς η οικονομία της Τουρκίας (Τουρκία) έχει καταρρεύσει, ο Ερντογάν προσπάθησε να αποσπάσει την προσοχή του τουρκικού κοινού κυματίζοντας την εθνικιστική σημαία.
Συχνά, ο στόχος του βιτριόλι που ρίχνει είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικές φορές, είναι το Ισραήλ ή η Αρμενία. Η αντικουρδική πολεμική λειτουργεί πάντα. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, οι απειλές της Τουρκίας προς την Ελλάδα έχουν γίνει πιο συχνές. Αυτές συχνά εκδηλώνονται με αλυτρωτικές διεκδικήσεις στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
Το ότι η Τουρκία παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο με υπερπτήσεις τζετ και drone υπογραμμίζει το πρόβλημα, δεν είναι απλή ρητορική. Το Κογκρέσο έχει από καιρό αναγνωρίσει το πρόβλημα της Τουρκίας. Όταν η Ομάδα του Κογκρέσου για την Τουρκία είχε πάνω από 200 μέλη, ο τότε Τούρκος πρέσβης Namik Tan χρησιμοποίησε το σήμα της ως μέτρηση της επιρροής της Άγκυρας. Σήμερα, το Caucus έχει λιγότερα μέλη από το Congressional Algae Caucus. Λίγοι γερουσιαστές ή βουλευτές θέλουν να επισυνάψουν το όνομά τους σε μια δικτατορία που διώκει μειονότητες, φυλακίζει δημοσιογράφους και παρέχει υλικοτεχνική υποστήριξη και όπλα σε συγκεκριμένες τρομοκρατικές ομάδες όπως η Χαμάς, η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άργησε να εμφανιστεί. Υπάρχουν τρεις λόγοι για αυτό. Πρώτον, πολλοί Αμερικανοί διπλωμάτες αξιοποιούν τις επαφές τους με την Τουρκία σε επιχειρηματικές ευκαιρίες μετά τη συνταξιοδότησή τους. Αν ανταγωνίζονται την Τουρκία με κριτική, τέτοια ¨χρυσά αλεξίπτωτα¨ χάνονται. Είναι διεφθαρμένο, αλλά είναι η πραγματικότητα της Ουάσιγκτον.
Δεύτερον, το τμήμα Τουρκίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σύγκριση με εκείνα που εργάζονται σε άλλες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διατηρεί μια πρεσβεία και δύο προξενεία στην Τουρκία. Η πραγματικότητα της γραφειοκρατίας, η προσέγγιση που βασίζεται στη συναίνεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η τάση πολλών διπλωματών να υποστηρίζουν τις χώρες στις οποίες τους αναθέτει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μεταφράζεται σε επιφυλακτικότητα στην κριτική.
Τέλος, κυριαρχεί η ευχή. Καθώς η Τουρκία οδεύει προς τις εκλογές αργότερα αυτό το έτος, πολλοί διπλωμάτες θέλουν πρώτα να πιστέψουν ότι οι εκλογές θα είναι ελεύθερες και δίκαιες (δεν θα είναι). Δεύτερον, πολλοί διπλωμάτες ελπίζουν ότι ο Ερντογάν μπορεί να χάσει και, εάν το κάνει, ότι η Τουρκία μπορεί να επιστρέψει στο status quo ante.
…………….
Εδώ είναι που το συλλαλητήριο της Παρασκευής θα πρέπει να δώσει μια κλήση αφύπνισης. Η προεκλογική εκστρατεία της Τουρκίας δεν έχει ακόμη ξεκινήσει επίσημα, αν και κάθε συγκέντρωση αποτελεί ουσιαστικά μέρος της προσπάθειας του Ερντογάν να επεκτείνει την κυριαρχία του σε μια τρίτη δεκαετία. Ο Ερντογάν είναι πολιτικά έξυπνος. Το ότι πιστεύει ότι τέτοιες υποκινήσεις κατά της Ελλάδας λειτουργούν είναι μια ένδειξη του πόσο μακριά, αντιευρωπαϊκό και συνωμοτικό είναι το τουρκικό κοινό. Δεν ήταν μια συγκέντρωση στη γενέτειρά του Ριζούντα ή στα ιδεολογικά του προπύργια, το Ικόνιο και την Καισάρεια.
Η Κωνσταντινούπολη ήταν μια πόλη που το κόμμα του Ερντογάν έχασε δύο φορές στις τελευταίες εκλογές (αφού ανάγκασε την εκ νέου ψηφοφορία) και έχει τη φήμη ότι είναι κοσμοπολίτικο και δυτικό. Ο Ερντογάν μια μέρα θα φύγει —είτε με ψηφοδέλτιο, είτε με σφαίρα, είτε με καρκίνο μένει να φανεί — αλλά η ζημιά που έχει κάνει στην Τουρκία παραμένει τεράστια.
Η Ελλάδα μπορεί να αμυνθεί, ειδικά αν έχει F-35. Καθώς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναλύει την Τουρκία, θα πρέπει να επικεντρωθεί όχι μόνο στην απειλή που έκανε ο Ερντογάν, αλλά και πού και πώς την έκανε. Το ότι αυτός είναι ένας πυλώνας της εκλογής του υποδηλώνει δύο βεβαιότητες. Πρώτον, η αισιοδοξία για το μετεκλογικό μέλλον της Τουρκίας είναι άστοχη. Το 30% των Τούρκων γεννήθηκαν υπό τον Ερντογάν και περισσότεροι ενηλικιώθηκαν στο σχολικό του σύστημα. Ακόμα περισσότεροι ζουν σε μια φούσκα των μέσων ενημέρωσης που ελέγχει. Η κατήχηση λειτουργεί. Δεύτερον, η αυτοσυγκράτηση και η αυτολογοκρισία που αγκαλιάζει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με την ελπίδα ότι η Τουρκία θα μπορούσε να αλλάξει είναι μια χαμένη στρατηγική. Ήταν ένα δώρο στον Ερντογάν και ενθαρρύνει μεγαλύτερο εξτρεμισμό. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι, όπως δείχνουν οι υπολογισμοί του Ερντογάν, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ένας άνθρωπος αλλά η χώρα που έχει διαμορφώσει στην εικόνα του.
19fortyfive.com