Η πρόσφατη αναστολή λειτουργίας λίγων μειονοτικών δημοτικών σχολείων προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από κύκλους της μειονότητας. Εκτός από τους Συλλόγους Αποφοίτων ΕΠΑΘ των νομών Ξάνθης και Ροδόπης – Έβρου, την δυσαρέσκειά του δήλωσε εγγράφως και ο πρόεδρος των Σχολικών Επιτροπών κ. Αμέτ Ερτζάν, με επιστολή του την οποία απέστειλε μεταξύ άλλων στους βουλευτές του νομού μας, στον περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Στην επιστολή αυτή ο κ. Ερτζάν αναφέρει διάφορα θέματα που αφορούν στην μειονοτική εκπαίδευση, π.χ. τα σχολικά εγχειρίδια, το ωράριο της Παρασκευής, τα διδακτικά καθήκοντα των μειονοτικών διευθυντών κ.ά.
Διαβάζοντας κάποιος την επιστολή και εντυπωσιασμένος από το πλήθος των θεμάτων και των αναφορών σε νόμους και υπουργικές αποφάσεις, ίσως μείνει με την εντύπωση πως πράγματι “κάτι συμβαίνει”. Ωστόσο όλες οι αναφορές είναι μονόπλευρες και μάλλον παραπλανητικές και είναι βέβαιο πως οι αρμόδιοι θα απαντήσουν με ευχέρεια, άσχετα αν η απάντηση αυτή θα φτάσει κάποτε στους πραγματικά εμπλεκόμενους, δηλαδή στους μουσουλ-μάνους γονείς και κηδεμόνες. Όμως ο επιστολογράφος, όπως και οι τουρκόγλωσσες εφημερίδες της Θράκης, μεγάλο βάρος δίνει στο “άδικο” κλείσιμο κάποιων μειονοτικών σχολείων, το οποίο μάλιστα υποστηρίζει ότι έγινε με παράνομη διαδικασία (άραγε αγνοεί την αλλαγή της νομοθεσίας;). Με αφορμή λοιπόν τις αντιδράσεις των ημερών καλό θα ήταν να ξεκαθαριστούν ορισμένα σημεία ώστε να μην υπάρχει παρεξήγηση ή αμφιβολία για τη δράση του Υπουργείου Παιδείας από κανέναν. Τα συγκεκριμένα σχολεία των οποίων προτάθηκε η αναστολή λειτουργίας – και όχι κλείσιμο όπως κάποιοι επιμένουν να διαλαλούν – εμφανίζουν τα τελευταία χρόνια φθίνουσα πορεία του μαθητικού τους δυναμικού. Παράδειγμα από τη Ροδόπη το Μειονοτικό Σχολείο Λοφαρίου (2014-2015 9 μαθητές, 2015-2016 7 μαθητές 2016-2017 5 μαθητές) και από την Ξάνθη το Μειονοτικό Σχολείο Κύκνου (2014-2015 13 μαθητές, 2015-2016 9 μαθητές, 2016-2017 7 μαθητές). Η αναστολή λειτουργίας των σχολείων είναι προσωρινή και σε περίπτωση που το μαθητικό δυναμικό των οικισμών αυξηθεί θα επανεξεταστεί η λειτουργία τους. Οι Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης έχουν μεριμνήσει για τη μεταφορά των μαθητών στα σχολεία υποδοχής τους με τα ήδη υπάρχοντα δρομολόγια μεταφοράς των μαθητών, καθώς και με την προσθήκη νέων δρομολογίων. Έχουν προγραμματιστεί πολλά δρομολόγια Ταξί ή ΚΤΕΛ. Ακόμη και για τα ορεινά υπάρχει πρόβλεψη, όπως στην περιοχή της Οργάνης όπου μισθώνεται ειδικό μικρό λεωφορείο.
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι όπως και στην περίπτωση αναστολής λειτουργίας δημόσιων σχολείων που βέβαια έχει γίνει εδώ και χρόνια, οι λόγοι που επέβαλαν την αναστολή της λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων είναι παιδαγωγικοί. Στόχος είναι η καλύτερη – αποτελεσματικότερη παρεχόμενη παιδεία, αφού τα σχολεία υποδοχής επιδιώκεται (όπου η χιλιομετρική απόσταση το επιτρέπει) να είναι πολυθέσια, με καλύτερες υποδομές και εξοπλισμό. Έτσι ο διαθέσμος διδακτικός χρόνος ανά μάθημα είναι πολλαπλάσιος, εφαρμόζεται πρόγραμμα ολοημέρου με περισσότερες ώρες γλωσσικών μαθημάτων και ταυτόχρονα εφαρμόζονται προγράμματα καινοτόμων δράσεων (Αγωγής υγείας, Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Πολιτιστικών θεμάτων).
Προφανώς με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται και καλύτερη κοινωνικοποίηση των μαθητών, αφού από σχολεία των 6-7 μαθητών, μεταφέρονται για διδασκαλία σε σχολεία με 30 και πλέον μαθητές. Στον νομό Ξάνθης μάλιστα, η λειτουργία πολυθέσιων μειονοτικών σχολείων έχει προχωρήσει σε σημαντικό βαθμό έναντι της Ροδόπης και του Έβρου: στην Ξάνθη τα πολυθέσια σχολεία αντιπροσωπεύουν το 53% του συνόλου, στον νομό Έβρου το 42% και στον νομό Ροδόπης μόλις το 21%. Αυτό σημαίνει ότι στο Νομό Ροδόπης στα 80 μειονοτικά σχολεία τα 63 είναι ολιγοθέσια (2/θέσια). Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δημόσια σχολεία και των τριών νομών τα πολυθέσια σχολεία αντιπροσωπεύουν πάνω από το 80% των σχολείων (στη Ροδόπη λειτουργούν μόλις 7 δημόσια ολιγοθέσια σχολεία). Επομένως κύριος στόχος είναι η αναβάθμιση της μειονοτικής εκπαίδευσης μέσω της λειτουργίας πολυθέσιων σχολικών μονάδων, κάτι που για τη γενική εκπαίδευση αποτελεί πραγματικότητα και κανόνα από ετών. Ας ανοίξουν λοιπόν τα μάτια τους οι γονείς και κηδεμόνες των μαθητών της μειονότητας, ας σκεφτούν κι ας αποφασίσουν τι ποιότητα εκπαίδευσης θέλουν για τα παιδιά τους. Μειονοτικό σχολείο σε κάθε χωριό με 6-7 μαθητές, με τις ώρες διδασκαλίας να γίνονται λειψές και χωρίς κανένα περαιτέρω ερέθισμα και δράση, ή ένα μειονοτικό σχολείο σύγχρονο και αναβαθμισμένο, με πλήρες πρόγραμμα διδασκαλίας, σύγχρονο εξοπλισμό και δράσεις. Εξάλλου η σύγκριση με τα δημόσια δημοτικά είναι αναπόφευκτη και γιαυτό άλλωστε όλο και περισσότεροι γονείς επιλέγουν τη δημόσια εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Μήπως λοιπόν αυτοί που εμφανίζονται ως «προστάτες» της μειονότητας, αγωνιώντας δήθεν για τη μειονοτική εκπαίδευση, στην πραγματικότητα απλώς θέλουν να φαίνονται ως προστάτες ενώ στη πραγματικότητα οδηγούν τα μειονοτικά σχολεία σε βέβαιο κλείσιμο, προωθώντας οι ίδιοι τους μειονοτικούς μαθητές στα σύγχρονα δημόσια δημοτικά;
