Φυλάκιση δύο χρόνια σε Φρέντυ Μπελέρη και 18 μήνες στον Παντελή Κοκαβέση ήταν η απόφαση της αλβανικής δικαιοσύνης στην εμβληματική για τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό υπόθεση του περασμένου Μαΐου. Και ναι μεν για λόγους υγείας ο δεύτερος πήρε αναστολή, όμως ο εκλεγμένος δήμαρχος Χιμάρας θα παραμείνει στη φυλακή αν δεν αποφυλακισθεί με την άσκηση της έφεσης.
Για όποιον κρατάει μία στοιχειώδη επαφή με την γύρω μας πραγματικότητα η έκβαση αυτή μπορεί να είναι άθλια, οδυνηρή, ταπεινωτική αλλά πάντως αιφνιδιαστική δεν ήταν. Το βαθύ αλβανικό κράτος -κι όχι μόνον ο Ράμα- έδειξε ότι δεν θα αφήσει τους Έλληνες της Χιμάρας να ψηφίζουν κόντρα στα συμφέροντά του κι ότι αδιαφορεί για τις κενολογίες της Αθήνας. Σκάρωσαν μια ιστορία χρηματισμού ψηφοφόρων – οποίον όνειδος για την αλβανική δημοκρατία, έ; – και με έναν συνεργάτη της Αστυνομίας ως μάρτυρα στην δικαστική φαρσοκωμωδία ανέτρεψαν το περσινό εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών. Τα τουριστικά χωριά των μαύρων επενδύσεων θα συνεχίσουν να ανθούν, οι περιουσίες των Ελλήνων σε όλη την αλβανική επικράτεια να λεηλατούνται (όπως όταν ο Ράμα με τον νόμο για τον στρατηγικό επενδυτή εξοβέλισε τον χιμαραίο ιδιοκτήτη από την προγονική του γη δίχως η Ελλάδα να πράξει το παραμικρό) και η δημογραφία θα ολοκληρώσει κάποια στιγμή το μακάβριο έργο της στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα.
Άραγε θα αναδειχθεί κάπου αυτή η νέα εθνική μας ήττα; Θα παίξει το περσινό βίντεο με τις μητσοτακικές μπαρούφες στη Χιμάρα, δίπλα στον σήμερα έγκλειστο Μπελέρη; Τότε που υποσχόταν ότι η Ελλάδα σκεπάζει τον ΒΗ ελληνισμό ή όταν αργότερα ο Δένδιας έθετε το ζήτημα του φυλακισμένου δήμαρχου στους ευρωπαίους συναδέλφους του ή όταν πηγαινοέρχονταν στην Αλβανία διάφοροι Έλληνες αξιωματούχοι κομιστές μηνυμάτων και ενδιάμεσοι επαφών… Μήπως θα μας πούνε να περιμένουμε το Εφετείο, το Ανώτατο αλβανικό δικαστήριο, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ενδεχομένως; Όλα λοιπόν ένα πολιτικό θέατρο, μία παράσταση πατριδεμπορίας, μια επίδειξη ανικανότητας κι αδυναμίας;
Κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι όλα αυτά μαζί. Η σημερινή Ελλάδα έχει σαπίσει στα όρια της αποσύνθεσης, δεν είναι τυχαίο ότι έχει ως αδιαμφισβήτητο πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δυστυχώς αυτό που για μας είναι πασίδηλο, αφενός για πολλούς συνέλληνες δεν είναι αντιληπτό αφετέρου όμως για γειτονικές και μη χώρες είναι πλέον σαφές κι έτσι μας συμπεριφέρονται. Όταν οι σκοπιανοί βαφτίζονται βορειοΜακεδόνες που ομιλούν την μακεδονική γλώσσα με την δική μας κρατική σφραγίδα, όταν χαρίζουμε ΑΟΖ στην Αίγυπτο για να λάβουμε μια μερική οριοθέτηση των θαλασσίων μας ζωνών, όταν στο ίδιο θέμα ακόμα και με την Ιταλία παραχωρούμε δικαιώματα αλιείας που μας ανήκουν, όταν μας αγνοεί ώς και η διαλυμένη Λιβύη, όταν στην ίδια την Αλβανία κάνουμε πως ξεχάσαμε τα διαχρονικά όργια σε βάρος των ομογενών μας ή τα είπα – ξείπα για την ΑΟΖ (για να μην αναφερθούμε στην Τουρκία και το άρθρο αυτό γίνει …εγκυκλοπαίδεια), τι χρείαν έχουμε άλλων μαρτυριών; Το κουτσό θήραμα τραβάει την προσοχή των θηρευτών, νόμος της φύσης.
Ποιο θα μπορούσε να υπάρξει ως μόνο όφελος από τη νέα αυτή εθνική ντροπή; Κατά τη γνώμη μας πρέπει να συνειδητοποιήσει ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός ότι ο χώρος της ΝΔ και η φαμίλια Μητσοτάκη δεν πρόκειται να του εξασφαλίσουν τίποτε. Κάποτε ήταν άλλο το κυβερνητικό κόμμα, ήταν άλλες οι ελλαδικές δυνατότητες, ήταν άλλες οι διεθνείς σχέσεις. Η περίπτωση Μπελέρη απέδειξε περίτρανα ότι στα 31 χρόνια από την εποχή των 6 σημείων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πέρασαν …αιώνες. Ο σφιχτός εναγκαλισμός με την καθεστωτική Δεξιά ίσως κάποτε να ήταν μονόδρομος, σήμερα όμως είναι η ταφόπλακα για το ζήτημα. Φυσικά δεσμοί πολύχρονοι δεν κόβονται μαχαίρι αλλά μια σταδιακή αυτοοργάνωση και αναζήτηση λύσεων σε δρόμο έξω από την πεπατημένη δείχνει επείγουσα ανάγκη. Ίμβριοι και Κωνσταντινουπολίτες εξηγούν το γιατί.
Χθεσινό ἄρθρο μου στό slpress.gr – ἄλλωστε γιά λίγα χιλιόμετρα θά ἤμουν κι ἐγώ Βορειοηπειρώτης κατά 50%…
