Η Τουρκική μειονότητα Δυτικής Θράκης περνά μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο. Η μειονότητα από την χούντα των συνταγματαρχών του 1967 και εντεύθεν δίνει έναν αγώνα για τα δικαιώματα της. Ο αγώνας αυτός κορυφώθηκε στην δεκαετία του 80 λόγω των πιέσεων και των διακρίσεων σε βάρος της. Το 1990 ο αγώνας αυτός έφερε αποτελέσματα και με την διακηρυχθείσα πολιτική της ¨ισονομίας¨ μπορούμε να πούμε πως μετά από πολλά χρόνια, οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης ¨έγιναν Έλληνες πολίτες¨. Διότι ο άνθρωπος της μειονότητας απέκτησε τα δικαιώματα που δικαιούται από την γέννηση του σε αυτή τη χώρα και από την ιδιότητα του ως πολίτη αυτής της χώρας. Και αυτό ήταν κάτι που κερδήθηκε με αγώνες για δικαιώματα και δημοκρατία που άρχισαν πριν ακόμη και από το 1980.
Με την πολιτική της ¨ισονομίας¨ άρχισε μια νέα εποχή. Με εμπιστοσύνη στο θετικό κλίμα που υπήρξε με την απόδοση των βασικών δικαιωμάτων του πολίτη, υπήρξε και προσδοκία για βελτιώσεις και στο θέμα των ¨ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ¨ που είναι εγγυημένα από διεθνείς συνθήκες, και δίνουν την δυνατότητα έκφρασης του πολιτισμού και της εθνικής ταυτότητας των Τούρκων της Δυτικής Θράκης. Υπάρχει λοιπόν αυτή η προσδοκία ; Αυτή η προσδοκία ακόμη συνεχίζεται ! Το κράτος αποδίδοντας στην τουρκική κοινότητα Δυτικής Θράκης σημαντικό τμήμα των ¨μειονοτικών δικαιωμάτων¨, υπό κάποια έννοια πήρε λίγο ¨τον αέρα¨ της μειονότητας. Έτσι με αυτό τον τρόπο αποτράπηκε η αύξηση της έντασης στην περιοχή και η όποια ανεξέλεγκτη εξέλιξη.
Αλλά σε σχέση με την προσδοκία της μειονότητας για ¨ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ¨ δεν υπήρξε κάποια εξέλιξη. Με αυτό τον τρόπο φτάσαμε από το 1990 ως το 2010. 20 χρόνια πέρασαν από τότε που διακηρύχθηκε η πολιτική της ¨ισονομίας¨, αλλά στα θέματα ¨ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ¨ όπως της εθνικής ταυτότητας, των μουφτειών, των βακουφίων, της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι, της πολιτικής εκπροσώπησης, και στο θέμα του άρθρου 19, δεν υπήρξε καμία πρόοδος.
Τι γίνεται λοιπόν αντί για αυτό ; Στα ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ αντί για πρόοδος υπάρχει οπισθοδρόμηση. Και μάλιστα σοβαρή. Και η πλέον σοβαρή είναι αυτή στην μειονοτική εκπαίδευση. Η μειονοτική κοινωνία πιστεύει πως το κράτος θέλει να αποτελειώσει την μειονοτική εκπαίδευση. Οι ειδήσεις πως τα παιδιά της μειονότητας προτιμάνε τα κρατικά αντί για τα μειονοτικά σχολεία μεταδίδονται με τον χαρακτήρα μιας ¨ΝΙΚΗΣ¨. Όσο μειώνονται οι μαθητές στα μειονοτικά δημοτικά κάποιοι κύκλοι από κρατικούς και κυβερνητικούς αρμόδιους και ακαδημαϊκούς φαίνονται σαν να κραυγάζουν ¨ΖΗΤΩ¨. Για παράδειγμα αυτοί οι κύκλοι δεν θέλουν καν να ακούσουν το αίτημα για νηπιαγωγεία σε γλώσσες τουρκικά-ελληνικά. Ακόμη και το υπουργείο Παιδείας μπορεί και δηλώνει πως ¨Η Ελλάδα δεν είναι υποχρεωμένη να ανοίξει μειονοτικά νηπιαγωγεία¨.
……….
……….
Η μειονότητα δεν δείχνει βούληση για αγωνιστικό πνεύμα. Εξετάζοντας τα τελευταία 10 χρόνια, μπορούμε να πούμε πως δεν υπήρξε κανένα κέρδος στα μειονοτικά δικαιώματα. Αυτό είναι η μία διάσταση της υπόθεσης. Κατά την γνώμη μου υπάρχει και δεύτερη διάσταση. Και αυτό είναι το θέμα της συνεννόησης μεταξύ των Τούρκων της Δυτικής Θράκης. Η μειονοτική κοινότητα τα τελευταία χρόνια αδυνατεί να διασφαλίσει την αναγκαία για τον δημοκρατικό αγώνα ενότητα. Η ¨ενότητα και ομοψυχία¨ παραμένει μόνο στα λόγια. Ιδιαίτερα οι αντιπαλότητες μεταξύ των ηγετών, διαλύουν την κοινωνική συνεργασία. Αυτή η κατάσταση προκαλεί ανησυχία, αβουλία και κατάρρευση ηθικού στην κοινότητα. Εντέλει η χάριν της κατάληψης και διατήρησης θέσεων και αξιωμάτων, λογική του ¨κάθε δρόμος επιτρέπεται χάριν του σκοπού¨, δεν επηρεάζει μόνο τον εκ μέρους των ανθρώπων σεβασμό. Επηρεάζει επίσης την μοίρα και το μέλλον της κοινότητας. Και αυτό είναι η άσχημη πλευρά. Αυτό είναι κατά την γνώμη μου το πρόβλημα στην Δυτική Θράκη. Και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ αυτή η κατάσταση να αλλάξει και να βελτιωθεί !
Εφ. Γκουντέμ 3/8/2013
Αντιπρόεδρος του DEB και αρθρογράφος Οζάν Αχμέτογλου
