Αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν ξέρω τι ξυπνάει μέσα σας αυτή η εβδομάδα, αλλά σε μένα γράφοντας άρθρο, μου ξυπνάει μια νοσταλγία. Και αν με ρωτήσετε τον λόγο, πώς να μην νιώθω, αφού πέρασαν 71 χρόνια από τότε αυτός ο μεγάλος άνθρωπος έφυγε για την αιωνιότητα. Είναι εύκολο στα λόγια να μιλάμε για 71 ολόκληρα χρόνια χωρίς Ατατούρκ. Η ανθρωπότητα όμως περνάει δύσκολες, πολύ δύσκολες μέρες.
Το ότι εκείνα τα δύσκολα χρόνια, κέρδισε μεγάλες μάχες για να ιδρύσει την δημοκρατία και έκανε μεγάλες επαναστάσεις, δείχνει σήμερα το πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν Εκείνος. Ήταν πραγματικά ένας μεγάλος άνθρωπος. Ένας μεγάλος αξιωματούχος του κράτους. Διαφορετικά αν προσπαθήσω να περιγράψω Εκείνον, πιστέψτε με τα λόγια δε φτάνουν. Αυτά που είχε σκεφτεί εκείνα τα χρόνια για την ανθρωπότητα, για την Τουρκία και για την ειρήνη στον κόσμο τα βλέπουμε να γίνονται μέρα με τη μέρα.
Δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να μην ξέρει τη σημασία που έδινε στην ειρήνη, όμως για να υπάρξει αυτή, πρέπει πρώτα να υπάρχει ειρήνη και γαλήνη σε κάθε χώρα.
Ζώντας αυτήν τη περίοδο όλα αυτά τα έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη και σαν χώρες και σαν άτομα που ζούμε σε αυτές τις χώρες. Δηλαδή όπως καταλάβατε, αυτή την περίοδο σε κάθε χώρα χρειάζεται ένας Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Όμως Αυτός δεν θα γυρίσει πίσω, έτσι εμείς πρέπει να προχωρήσουμε στον δρόμο που Εκείνος μας έδειξε. Εκείνος τόσο έβλεπε και ζούσε αυτές τις μέρες από τότε, που δείτε τι παρακαταθήκη μας άφησε να φυλάμε ως κόρη οφθαλμού.
Αξιότιμοι αναγνώστες μου ότι και αν γράψω για έναν τέτοιο μεγάλο άνθρωπο ξέρω ότι είναι λίγο. Δεν θα αποφύγω να γράψω κάτι ακόμα όμως. Ξέρετε, Εκείνος ήταν συμπολίτης μας. Εκείνος μύριζε τον αέρα των Βαλκανίων που μυρίζουμε και εμείς, οι φίλοι του ήταν Έλληνες, Μακεδόνες και άλλοι. Όμως Εκείνος ζώντας μέσα στην κοινωνία ποτέ δεν αντιμετώπισε με διαφορετικό μάτι τους φίλους του. Για αυτό Εκείνος έγινε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Αυτό που τον έκανε μεγάλο δοξασμ’ενο άντρα, που τον έκανε Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ήταν η σημασία που έδινε στην ανθρωπιά, η σημασία που έδινε στις Πατρίδες και ο σεβασμός που αισθανόταν στις Σημαίες. Να Αυτός ήταν ο Στρατηγός Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Ρωτάω τώρα, αν έβλεπε αυτά που γίνονται σήμερα δεν θα λυπόταν ; Αναμφίβολα ναι, Εκείνος θα λυπόταν πολύ για αυτην τη κατάσταση των χωρών. Μπορεί να έψαχνε νέους Βενιζέλους για την διασφάλιση της ειρήνης. Θα μπορούσε να βρεί ; Από όσο μπορώ να δω όχι, θα έβλεπε μόνο συμφεροντολόγους, φυσικά σήμερα είναι φυσικό ο καθένας να σκέπτεται τα συμφέροντα της, διότι αυτοί απλά δεν είναι Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Να Εκείνος ο μεγάλος άνθρωπος δεν σκεφτόταν μόνο τα συμφέροντα της χώρας του, σκέφτηκε και την Ελλάδα που είχε μπει στον παγκόσμιο πόλεμο και έστειλε το πρώτο πλοίο με βοήθεια.
Όταν έπεσε άρρωστος ρώτησε τους φίλους του που βρισκόταν δίπλα του ¨Άραγε θα μπορέσω να ξαναδώ την Θεσσαλονίκη ;¨. Δηστυχώς όμως δεν μπόρεσε να την δει.
Άτα μου, κοιμήσου ήσυχος, εμείς οι συμπολίτες σου η νεολαία των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, βλέπουμε την Θεσσαλονίκη. Αναβιώνουμε κάθε χρόνο τα απαιδικά χρόνια σου, στον κήπο του σπιτιού σου, στενοχωριόμαστε και κλαίμε χωρίς εσένα.
Τα δάκρυα μέσα στα μάτια μας σαν να θέλουν να εξατμιστούνε ρέουν σαν χάντρες προς τα έξω.
Άτα μου, η ροδιά στον κήπο του σπιτιού σου γέρασε πια. Χωρίς εσένα ακόμα και αυτή δεν άντεξε. Ακόμα και τα κόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου μυρίζουν διαφορετικά κάθε 10 Νοέμβρη.
Τα αρχοντικής γενιάς παιδιά των Τούρκων, έρχονται τρέχοντας από την μάνα πατρίδα σε σένα Άτα μου, λένε τραγούδια και διαβάζουν ποιήματα. Ο αέρας από τα ποιήματα που λέγονται, κατεβαίνει και φτάνει ως τον Λαγκαδά.
Άτα μου να γίνω σκλάβος σου, δούλος σου, μη στεναχωριέσαι, η Θεσσαλονίκη δεν είναι πλέον η Θεσσαλονίκη που ήξερες. Άτα μου δεν υπάρχουν πλέον οι μιναρέδες που σαν λόγχες υψώνονταν προς τον ουρανό. Οι σκονισμένοι δρόμοι όπου έπαιζες δεν υπάρχουν πια Άτα μου. Αν πρέπει να το πω όπως θα κατάλαβες, Άτα μου, η Θεσσαλονίκη πέθανε μαζί σου . ‘Ατα μου, τα τείχη έπεσαν, τα βακούφια πάνε, και τα υπόλοιπα με νόμο του Ελληνικού λαού που σεβόσουν, αφέθηκαν να εξαφανιστούνε. Για αυτό εσύ κοιμήσου εν γαλήνη, ποτέ δεν ξαναήρθε άλλος σαν και εσένα, δεν θα έρθει, μη στενοχωριέσαι Άτα μου. Άλλωστε αν ζούσες αυτά που έγιναν αυτά τα χρόνια, και εσύ Άτα μου θα εξεγειρόσουν σαν τον Ιλχάν Ταχσίν.
Άτα μου, η Ψυχή σου ας είναι χαρούμενη, ο χώρος σου ας είναι μόνιμα παράδεισος, και όντας κοσμικός σε αυτό το επίπεδο, μια Τουρκία παράδεισο άφησες φεύγοντας. Τώρα δεν χρειάζονται περισσότερα, εσύ σίγουρα μας παρατηρείς από επάνω. Σε νοστάλγησα πολύ Άτα μου.
Σχόλιο : Την στιγμή που στην Τουρκία κλονίζεται συνθέμελα το φασιστικό μόρφωμα του κεμαλισμού, στην Ελλάδα ο Έλληνας πολίτης -πάντα ομόδοξος του προξενείου- τοποθετεί τον Μουσταφά Κεμάλ στο βάθρο του…ημίθεου ! Αλλά αν εμείς καταθέτουμε στεφάνια, αυτός γιατί να αλλάξει ;
