Για να είσαι ηγέτης πρέπει να τρέχεις πιο γρήγορα από όλους.
Ιδιαίτερα αν σε μια χώρα σαν την Τουρκία που αλλάζει γρήγορα, σε μια χώρα πεινασμένη για αλλαγές, αρχίσεις να ¨αργοπορείς¨ έρχονται από πίσω άλλοι και σε προσπερνούνε.
Ο πρωθυπουργός Ερντογάν όταν κερδίζει μια μεγάλη πολιτική νίκη, ακολούθως αργοπορεί προσπαθώντας να θέσει υπό τον έλεγχο του ¨την αλλαγή¨. Πιστεύει πως η ¨αλλαγή¨ θα προχωρήσει με βάση τους πολιτικούς σχεδιασμούς που έχει στο μυαλό του.
Φυσικά δεν συμβαίνει έτσι.
Ο Ερντογάν μετά την νίκη του στις 22 Ιουλίου, αντί να κάνει μια ριζική συνταγματική αλλαγή, κόλλησε στο θέμα της ¨μαντίλας¨.
Αυτό το λάθος του, μαζί του το πλήρωσε και η Τουρκία.
Το ¨καθεστώς¨ εκμεταλευόμενο την αργοπορία του, κινήθηκε αμέσως και παραλίγο θα έκλειναν το κόμμα του.
Εξ όσων βλέπω ο Ερντογάν και τώρα επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος.
Αντί μετά το δημοψήφισμα να λύσει τα προβλήματα με γρήγορες αλλαγές, κρατάει τα λουριά στις αλλαγές, και προσπαθεί να καθυστερήσει την Τουρκία με βάση τους ¨πολιτικούς υπολογισμούς¨ του μυαλού του.
Στο θέμα της υποχρεωτικής θητείας, παρά το ότι είχε δώσει τον λόγο του, αργοπορεί.
Στο θέμα ¨της υποχρεωτικότητας των θρησκευτικών¨ για το οποίο διαμαρτύρονται οι Αλεβίτες δεν κουνάει το δαχτυλάκι του, μάλιστα οι υπουργοί του κάνουν αλλόκοτες δηλώσεις.
Στο Κουρδικό κόβει τις ελπίδες με το ¨όχι στην εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα¨.
Σε αυτά τα τρία θα θέματα θα επέλθει λύση, είτε το θέλει είτε όχι ο Ερντογάν, η Τουρκία θα λύσει αυτά τα τρία θέματα.
Ο Ερντογάν δεν έχει την δύναμη να επιλέξει αν αυτά τα τρία θέματα θα επιλυθούνε ή όχι, και όχι μόνο αυτός αλλά κανένας.
Αυτές οι αλλαγές θα γίνουν είτε με τον Ερντογάν, είτε χωρίς τον Ερντογάν.
Η μόνη επιλογή που μπορεί να κάνει ο Ερντογάν είναι αν θα περιλαμβάνεται ο ίδιος σε αυτές τις αλλαγές ή όχι.
Όταν εκείνος αργοπορεί , ακολούθως έρχονται άλλοι από πίσω και τον προσπερνάνε.
Όταν στο θέμα της μαντίλας στηρίζεις έναν πολύ δίκαιο αγώνα, και από την άλλη υποχρεώνεις τα παιδιά των Αλεβιτών να μπαίνουν υποχρεωτικά στο μάθημα των θρησκευτικών, αυτό αποτελεί πολιτική ¨δύο μέτρων και δύο σταθμών¨.
Την εποχή του Νετσμετίν Ερμπακάν η θρησκευτικότητα σπιλώθηκε με τον ¨εγωισμό¨, οι θρησκευόμενοι ¨όντας χορτάτοι την ώρα που οι γείτονες πεινάνε¨ δεν νοιάστηκαν, το αντίθετο μάλιστα το θεώρησαν αυτό εξυπνάδα.
Στα βάσανα των Κούρδων γύρισαν την πλάτη τους.
Ανακήρυξαν τους αριστερούς ως εχθρούς.
Τους Αλεβίτες τους περιφρόνησαν.
Η σημερινή στάση του Ερντογάν στο θέμα της ¨εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα¨ και στην ¨υποχρεωτικότητα του μαθήματος των θρησκευτικών¨ θυμίζει πολύ τον Ερμπακάν.
¨Υπερασπίζομαι τα δικαιώματα αυτών που σκέφτονται σαν και εμένα και πιστεύουν τα ίδια με μένα, για τα δικαιώματα αυτών που δεν είναι σαν εμένα δεν με νοιάζει¨.
Αυτό είναι μια αναιτιολόγητη και άδικη στάση.
Αν υπερασπίζεσαι την ¨εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα¨ των Τούρκων στη Γερμανία και αρνείσαι στους Κούρδους της Τουρκίας το δικαίωμα της εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα, και αν εναντιώνεσαι στην υποχρεωτική αφαίρεση της μαντίλας στα κορίτσια των Σουννιτών και υποχρεώνεις τα παιδιά των Αλεβιτών σε σουννιτική εκπαίδευση, τότε μπορείς να είσαι ηγέτης μόνο μιας μερίδας.
Η μάλλον έτσι ήταν παλιά, μπορούσες να είσαι ηγέτης μιας μερίδας.
Τώρα και η Τουρκία αλλά και οι Σουννίτες της Τουρκίας έχουν αλλάξει πολύ.
Ξέρουν πως δεν μπορούνε να υπερασπίζονται τα δικαιώματα ¨μόνο μιας μερίδας¨, μάλιστα ξέρουν πως αυτό είναι ¨απαράδεκτο¨, η ψυχή τους δεν το επιτρέπει.
Σήμερα θα διαβάσετε την επικεφαλίδα μας, ένα τμήμα από τα πιο γνωστά ονόματα των Σουννιτών δηλώνει ενάντιο σε αυτή την παραβίαση των δικαιωμάτων.
Παίρνουν μια θέση πολύ πιο προχωρημένη από αυτήν του Ερντογάν.
Αρνούνται την πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Πιστεύω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί τους.
Η ίδια η βάση του, ξεπερνάει τον Ερντογάν..
Σε αυτή τη χώρα δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνο όταν μαζί με τα δικαιώματα των Σουννιτών εξασφαλιστούνε και τα δικαιώματα όλων των καταπιεσμένων.
Δεν μπορεί να ζητάς δημοκρατία μόνο για τον εαυτό σου, δεν μπορεί να υποβιβάζεις την δημοκρατία σε ένα προεκλογικό παζάρι.
Η νίκη της 22ας Ιουλίου αργότερα είχε μετατραπεί σε εφιάλτη, ελπίζω και η νίκη της 12ης Σεπτεμβρίου να μην μετατραπεί σε έναν εφιάλτη για όλους.
Αν οι συντηρητικοί κύκλοι έψαχναν ηγέτη μουσουλμάνο ακριβώς σαν τους ίδιους, τότε ακόμα θα ήταν ηγέτης ο Ερμπακάν που είχε αναφερθείς σε ¨ασήμαντη¨ υπόθεση Σουσουρλούκ.
Η Τουρκία δεν θα ρυθμίσει την ταχύτητα της με βάση τον Ερντογάν, ο Ερντογάν είναι που θα ρυθμίσει την ταχύτητα του με βάση την Τουρκία.
