Εφ. Ταράφ 28-8-2010
Οι δολοφονίες αγνώστων δραστών ήταν μια ¨κρατική πολιτική¨
Δικηγόρος Ερέν Κεσκίν- Κωνσταντινούπολη 28-8-2010
Στην περιοχή μας, όποιο επίπεδο παραβιάσεων και αν συζητήσουμε πρέπει να το συζητάμε μαζί με το ¨σύστημα¨. Το εγκατεστημένο σύστημα, η Ένωση και Πρόοδος και η ειδική δολοφονική του οργάνωση Τεσκιλάτ-Μαχσουσά, βασίστηκαν στην Τουρκοισλαμική σύνθεση. Το Τουρκικό κράτος σαν μια ¨στρατιωτική δημοκρατία¨, διαμόρφωσε πάντα νομοθετικούς-εκτελεστικούς και δικαστικούς φορείς υπό την πίεση και επίδραση του μιλιταρισμού. Ειδικότερα η δικαστική εξουσία αποτέλεσε τον πιο σημαντικό ¨εγγυητή¨ του στρατιωτικού συστήματος. Η μιλιταριστική δομή στην Τουρκία, με τις κόκκινες γραμμές που δημιούργησε και με τα σχετικά με αυτές ¨πεδία φόβου¨ συνέχισε να ¨στρατιωτικοποιεί¨ την κοινωνία.
Το Κουρδικό θέμα είναι μια από τις πιο σημαντικές ¨κόκκινες γραμμές ¨ της Τουρκίας. Ένα από τα οχήματα της πολιτικής –για μη επίλυση- που εφαρμόστηκε στους ¨αντιπολιτευόμενους¨ σε αυτό το θέμα, ήταν και η πολιτική της ¨εξαφάνισης συλληφθέντος¨. Όπως έγινε και την εποχή της αρμενικής γενοκτονίας, ιδιαίτερα μάλιστα στα έτη 1990-98 η ¨εξαφάνιση¨ εφαρμόστηκε ως ¨κρατική πολιτική¨. Οι νομικές διαδικασίες που άρχιζαν μετά από την εξαφάνιση των συλληφθέντων πάντα δεν έφερναν αποτέλεσμα. Ακόμα στα ντουλάπια των εισαγγελέων υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες υποθέσεις. Είναι μεγάλη η ευθύνη των εισαγγελέων για αυτούς τους φακέλους των ¨αγνοούμενων¨. Η έλλειψη θέλησης των εισαγγελέων για συγκέντρωση στοιχείων και το γεγονός πως αρκούνταν σε καταθέσεις που είχαν ληφθεί σε ¨ανακρίσεις με βασανιστήρια¨, αποτέλεσε αιτία για πολύ σοβαρές νομικές παραβιάσεις. Εκείνα τα χρόνια, άτομα που ήταν μάρτυρες σε περιστατικά ¨εξαφάνισης συλληφθέντος¨, δεν είχαν μιλήσει λόγω του δικαιολογημένου φόβου τους. Και όσοι βρήκαν το θάρρος και κατέθεσαν δεν κράτησαν τις καταθέσεις τους. .
Η πονεμένη ιστορία ενός πατέρα
Επιθυμώ να αναφέρω ένα περιστατικό για παράδειγμα : Ο Ορχάν Γιακάρ ήταν μόλις στα 15 του το 1996, όταν ήρθε στην Κωνσταντινούπολη για να δουλέψει για να φροντίσει την πάμφτωχη οικογένεια του. Επί 4 μήνες συνέχεια είναι σε επαφή με τον πατέρα του και ξαφνικά εξαφανίζεται. Ο πατέρας του Μεχμέτ Γιακάρ, φεύγει από το Ντογούμπαγιαζήτ του Άγρι, έρχεται στην Κωνσταντινούπολη και προσφεύγει στην Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.Ενημερώνουν για το περιστατικό την εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης και την Αστυνομική Διεύθυνση. Ο πατέρας γυρνά στο Άγρι και μετά από ένα διάστημα τον καλούνε στην στρατοχωροφυλακή. Ο διοικητής λέει στον Μεχμέτ : ¨Ο γιός σου είναι στην στρατοχωροφυλακή του Μπίνγκιολ, πάνε πάρτον και έλα¨. Ο Μεχμέτ Γιακάρ πάει στην στρατοχωροφυλακή του Μπίνγκιολ και αντιμετωπίζει εκεί κάτι απροσδόκητο. Ο διοικητής του λέει : ¨Ο γιός σου μετείχε στην τρομοκρατική οργάνωση και συνελήφθη. Ενώ μας έδειχνε τοποθεσίες πάτησε νάρκη και πέθανε¨. Ο πατέρας Μεχμέτ ζητά έστω και ένα κομμάτι από τον γιό του. Όμως ο διοικητής του λέει : ¨Ο γιός σου διαλύθηκε, δεν έμεινε ούτε ένα κομμάτι¨.
Αυτό δεν ήταν καθόλου πειστικό. Ο Μεχμέτ Γιακάρ γύρισε πίσω και μου έκανε εξουσιοδότηση. Υποβάλλαμε μήνυση. Ο εισαγγελέας αρκέστηκε στις πληροφορίες που του έδωσε η στρατοχωροφυλακή. Μάλιστα στην δικογραφία σύλληψης του Ορχάν δεν υπήρχε η υπογραφή του. Αυτό ήταν μια ξεκάθαρη παραβίαση του νόμου. Ο εισαγγελέας δεν του έδωσε σημασία. Και επιπλέον, όταν κάποιος πατά νάρκη και διαλύεται, ένα ¨κομμάτι¨ μένει. Αυτό το εναπομένον τεμάχιο είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για την νεκροψία. O εισαγγελέας αρκούμενος στην παράλογη δικογραφία της στρατοχωροφυλακής, αποδέχτηκε την ¨ψεύτικη πληροφορία¨ πως ¨ούτε ένα κομμάτι¨ δεν έμεινε, και αποφάσισε να σταματήσει η διαδικασία. Όταν το Κακουργιοδικείο του Άγρι απέριψε την έφεση μας προσφύγαμε στο ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Η Τουρκία καταδικάστηκε. Όμως αυτή η καταδίκη δεν ικανοποίησε τον πατέρα Μεχμέτ Γιακάρ. Αυτός ακόμα ψάχνει ¨ένα κομμάτι¨ του Ορχάν.