Tετράδια ιστορίας 27-6-2010
Αισέ Χούρ
¨Μάρτυρες¨ και ¨εξουδετερωθέντες¨
¨Ο δήμιος μια βραδιά ξύπνησε στο κρεβάτι του
Θεέ μου είπε, τι δύσκολο αίνιγμα αυτό
Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι ¨μεγαλώνουν¨
Εγώ έχω εξαντληθεί σκοτώνοντας
(Αταόλ Μπεχράμογλου, 1975)
Ανακοινώθηκε πως με βάση τα επίσημα στοιχεία στον αιματηρό πόλεμο ανάμεσα στο ΠΚΚ και στις δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας, πέθαναν 42.044 άτομα. Εξ αυτών οι 6653 αναφέρονται ως ¨μάρτυρες¨, 5687 σαν ¨θύματα της τρομοκρατίας¨ και 29.704 που ¨περιήλθαν νεκροί¨. Είναι πολύ λυπηρό ότι κάθε μέρα προστίθενται κάποιοι και στις τρεις κατηγορίες. Η φωτιά (τις τελευταίες μέρες) έπεσε σε τουλάχιστον 29 οικογένειες. Λένε πως ¨Η φωτιά καίει όπου πέσει¨ αλλά αυτή φωτιά μας καίει όλους. Δεκάδες άρθρα έχω γράψει κατηγορώντας τις καταπιεστικές πολιτικές του κράτους και των πολιτικών εξουσιών σε βάρος των Κούρδων, κατηγορώντας την ανοιχτή ή καλυμμένη βία, και ακόμα περισσότερο την τρομοκρατία. Αυτή τη φορά θέλω να απευθυνθώ στο ΠΚΚ : Η συνέχιση ενός απελπισμένου αγώνα ανάμεσα σε άνισες δυνάμεις, δεν υποχρεώνει το κράτος να κάτσει στο τραπέζι, ούτε για για τα πολιτιστικά ούτε για τα πολιτικά δικαιώματα. Και ούτε πιστεύω πως το κάνει να πληρώσει το τίμημα για τα δεινά του κουρδικού λαού, ούτε θα ωφελήσει στην βελτίωση της κατάστασης του Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Αντίθετα, τυλιγμένοι σε αυτή τη βία, καταστρέφουν τις σχέσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες και τροφοδοτούνε το μίσος, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την επίτευξη των στόχων τους. Αν στόχος σας είναι ο εμφύλιος πόλεμος για την ίδρυση του ¨Ανεξάρτητου Κουρδιστάν¨, ανακοινώστε το ανοικτά. Πείτε το ώστε να αποφασίσουμε τι στάση θα κρατήσουμε. Να μην πολυλογώ, ευχή μου είναι πριν να γίνει όλη η χώρα μια πυρκαγιά, και οι δύο πλευρές να αφήσουν άνευ όρων τα όπλα και να αρχίσουν να μιλάνε. Ας έρθουμε τώρα στο θέμα της εβδομάδας. Το πώς βιώνουν οι οικογένειες των Τούρκων τους συγγενείς τους ως ¨μάρτυρες¨ ή ¨θύματα τρομοκρατίας¨ το ξέρουμε πολύ καλά, αλλά επειδή σκέφτηκα πως δεν ξέρουμε πως η κουρδική πλευρά αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις με τους ¨περιήλθαν νεκροί¨, σας καλώ να δούμε και την ¨άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Ζηλεύοντας την Τουρκάλα μάνα.
Έτος 2007. Ένα κρύο φθινοπωρινό βράδυ σε ένα φτωχικό σπίτι της περιοχής Μπαγλάρ του Ντιαρμπακίρ μια κούρδισα με τρεμάμενη και θλιμμένη φωνή εξιστορεί : ¨Θα ήθελα να έχω ασχοληθεί με τον θάνατο του. Να τον πλύνω με τα χέρια μου και να τον θάψω¨ . Το άτομο για το οποίο μιλούσε ήταν ο Αιντίν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της. Όταν το 1990 βγήκε στο βουνό ήταν ένας 19χρονος φοιτητής. Την άνοιξη του 1992, σκοτώθηκε σε σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας στην περιοχή του Σιρνάκ και ετάφη σε μέρος ανάμεσα στη Σιρνάκ και τη Τζίζρε. Ήταν χρόνια που ο εμφύλιος ήταν στο αποκορύφωμα. Η οικογένεια από το φόβο δεν πήγε να ζητήσει το σώμα, και αργότερα υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει. Η μητέρα του Αιντίν συνεχίζει : Πέρασαν περίπου 15 χρόνια. Δεν υπάρχει ούτε μια ταφόπετρα για τον γιό μου να πάω να κλάψω. Από τότε που πέθανε εδώ στον λαιμό μου έχω ένα κόμπο. Και κάθε μέρα λίγο μεγαλώνει. Μερικές φορές χτυπάει η πόρτα και σκέφτομαι πως ίσως είναι εκείνος. Ανοίγω την πόρτα, μα δεν είναι εκείνος. Ξέρω ότι δεν ζει. Όμως εδώ και 15 χρόνια για μένα ζει κάθε μέρα, κάθε μέρα νεκρός. Διότι ακόμα το σώμα του δεν το είδαμε, έτσι έχουμε μια έστω μικρή ελπίδα πως ακόμη ζει. Οι Τούρκοι είναι τυχεροί. Τουλάχιστον έχουν τις κηδείες τους. Όλοι οι πασάδες, όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι πηγαίνουν στις κηδείες. Τις τελετές των κηδειών τις δείχνουν οι τηλεοράσεις. Εκείνοι θάβουνε τους νεκρούς τους όπως θέλουνε. Έχουν και έναν τάφο που θα μπορούνε να επισκέπτονται. Όταν θα κλαίνε θα υπάρχει και μια ταφόπλακα να ακουμπήσουν το κεφάλι τους. Οι άνθρωποι λένε πως ¨αυτό είναι ένας πόλεμος¨. Το κράτος λέει πως ¨αυτοί είναι τρομοκράτες¨. Πιστεύω πως αυτή είναι η μοίρα. Αυτό καταλαβαίνω. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κρίση του Θεού. Πρέπει να την αποδεχτούμε. Όμως τι θέλει το κράτος από τις κηδείες μας, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω¨.
Το κράτος πιο δυνατό, ή οι νεκροί ;
Δεν υπάρχει λέξη να προσθέσει κανείς στα όσα συγκινητικά αναφέρει με μάτια στεγνωμένα από τα δάκρυα η πονεμένη μάνα. Ας συνεχίσουμε από την ερώτηση της Κούρδισσας : ¨Τι θέλει το κράτος από τις κηδείες των Κούρδων ;¨. Η απάντηση είναι απλή : Το κράτος μέσω των νεκρών κάνει επίδειξη δύναμης. Δείχνει ξανά και ξανά με τον πλέον ανελέητο τρόπο ποιος είναι ο ηγεμόνας. Ο Γάλλος ανθρωπολόγος Λουί Βινσέντ Τόμας λέει : ¨Αν ξέρετε να το χρησιμοποιήσετε, ένα νεκρό σώμα είναι ένα πολύ αποτελεσματικό όχημα¨. Ναι, το κράτος μας ξέρει την δύναμη των νεκρών. Για αυτό ενώ στις τηλεοράσεις με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο δείχνει για τους Τούρκους ¨μάρτυρες¨ με τυλιγμένη τη σημαία, να θάβονται με κρατική τελετή δείχνοντας τον πόνο των Τούρκων γυναικών, για τους Κούρδους νεκρούς δεν γίνεται καν λόγος. Ακόμη και αν αναφέρει μιλάει για ¨περιήλθαν νεκροί¨, ή δείχνει τις φωτογραφίες των νεκρών στη σειρά κάτω σαν τις σαρδέλες. Καμία αναφορά φυσικά για τις μητέρες των νεκρών. Καμία κάμερα δεν στρέφεται στις Κούρδισες μάνες. Κανένας αρμόδιος δεν επισκέπτεται τις Κούρδισες μάνες. Κανείς δεν ρωτάει, μα ακόμα και αν όποιος ΠΚΚας συγκρούεται με τις δυνάμεις ασφαλείας είναι ¨προδότης¨ ή τρομοκράτης¨, αυτό σημαίνει πως και οι οικογένειες τους είναι το ίδιο ; Μάλιστα οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν πηγαίνουν ούτε καν στις κηδείες των ¨μαρτύρων ¨ που κατάγονται από τα ΝΑ.
Μάλιστα πολλές φορές ανάμεσα στους στρατιώτες που σκοτώνονται υπάρχουν και Κούρδοι, και πολλές Κούρδισες έχουν το ένα παιδί τους στο στρατό και το άλλο στο βουνό. Μερικές φορές κάποιες Κούρδισες μάνες τη μια μέρα κλαίνε για το ένα τους παιδί που ¨εξουδετερώθηκε¨ και την άλλη για το βλαστάρι τους που έγινε ¨μάρτυρας¨…
Αυτοί που τους έβγαλαν από τους τάφους
Πράττοντας έτσι το κράτος σκοτώνει δύο φορές τους ΠΚΚδες. Και φυσικά και συμβολικά. Διότι ξέρει ότι σε όλους τους πολιτισμούς το να ¨αφήνεις άταφο τον νεκρό¨ είναι η πιο μεγάλη ντροπή. Το κράτος σε αυτό το σημείο είναι τόσο αποφασισμένο που βρίσκει τους τάφους των μελών του ΠΚΚ που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις, και είτε τους βομβαρδίζει είτε τους καταστρέφει. Το ίδιο ισχύει και για τα νεκροταφεία στις πέραν των συνόρων συγκρούσεις στο Κάντιλ ή στο Μαχμούρ.
Το κράτος έχει μεθόδους επεμβάσεων του τύπου : Οι κηδείες θα γίνονται μόνο κατά τον τρόπο που θέλει το κράτος, στο μέρος όπου θέλει, από αυτούς που θέλει και θα θάβονται την χρονική στιγμή που επιθυμεί. Όμως υπήρξαν και χειρότερα. Όταν το 1998 10 μέλη του ΠΚΚ σκοτώθηκαν στην περιοχή ανάμεσα στο Σέρικ της Αττάλειας και το Μάναβγκατ, και θάφτηκαν στα νεκροταφεία της Αττάλειας και του Μάναβγκατ διεπράχθη κάτι ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Στο Μάναβγκατ χιλιάδες ¨εθνικιστές νέοι¨ και συγγενείς μαρτύρων συγκεντρώθηκαν στην πλατεία φωνάζοντας ¨Τι ευτυχία να λες ότι είσαι Τούρκος¨ και ¨Κατάρα στο ΠΚΚ¨ και μετά έκλεισαν τον δρόμο Μάναβγκατ-Αττάλειας¨. Αυτοί ζητούσαν τα μέλη του ΠΚΚ που είχαν θαφτεί στο νεκροταφείο, να εξαχθούνε και να θαφτούνε αλλού ή ακόμα καλύτερα να καούνε. Η δικαιολογία τους ήταν η εξής : Οι μάρτυρες και οι τρομοκράτες δεν μπορεί να είναι δίπλα δίπλα.
Όταν αυξήθηκε η ένταση, οι υπεύθυνοι ικανοποίησαν το αίτημα του πλήθους και τα σώματα εξήχθησαν από τους τάφους και θάφτηκαν στο νεκροταφείο της Αττάλειας. Ακολούθως όμως ανάλογα περιστατικά υπήρξαν και στην Αττάλεια. Και οι αρμόδιοι της Αττάλειας υπάκουσαν στις απαιτήσεις του πλήθους, και τα πτώματα για μια ακόμη φορά εξήχθησαν και θάφτηκαν σε άγνωστο μέρος. Σε αυτό το απάνθρωπο γεγονός δεν είδαμε κάποια αντίδραση ούτε από τους αρμόδιους, ούτε από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Έτσι γίναμε μάρτυρες πως σε στιγμές ¨εθνικισμού¨ ή ¨πατριωτισμού¨ δεν υπάρχει ηθική αξία που να μην μπορούμε να καταπατήσουμε. Κι όμως κατά μήκος της ιστορίας το ¨δικαίωμα ταφή¨ υπήρξε ένα από τα πιο ιερά. (Σε αυτό το θέμα το πιο ωραίο μνημείο αποτελεί η τραγωδία του Σοφοκλή ¨Αντιγόνη¨.
Δεν είναι κηδεία αλλά ¨εθνικός γάμος¨
Η απάντηση των Κούρδων σε αυτά, είναι η μαζική συμμετοχή στις κηδείες αυτών που είχαν τη τύχη να βρεθούνε. Το ΠΚΚ έμαθε την επίδραση των κηδειών πάνω στον εχθρό (Ισραήλ), όταν τα έτη 1980-82 η PLO παρείχε εκπαίδευση στα μέλη του στα στρατόπεδα της Συρίας και του Λιβάνου. Και η PLO το είχε μάθει όταν οι Παλαιστίνιοι στα 1936-1939 αντιστέκονταν ενάντια στους Βρετανούς.
Η πρώτη κηδεία-διαδήλωση οργανώθηκε τον Ιανουάριο του 1990 για το μέλος του ΠΚΚ Μπινέβς Αγκάλ (Μπεριβάν) στην πόλη Τζίζρε. Στην κηδεία στις 13-3-1990 του μέλους του ΠΚΚ, του 20χρονου Καμουράν Ντουντάρ που σκοτώθηκε σε μια σπηλιά για πρώτη φορά έκλεισαν τα μαγαζιά και έγινε γενική απεργία. Η τελετή της κηδείας ενώθηκε με τις τελετές για το Νεβρόζ στις 21-3-2010, εκείνη τη μέρα φοιτητής ιατρικής ονόματι Ζεκιά Αλκάν αυτοπυρπολήθηκε σαν διαμαρτυρία για την ¨καταπίεση σε βάρος του κουρδικού λαού¨, και η ένταση στις πόλεις Τζίζρε, Σιλώπη και Ίντιλ για μακρό χρονικό διάστημα δεν είχε μειωθεί. Στη διάρκεια των επεισοδίων 4 άτομα πέθαναν από πυρά των δυνάμεων ασφαλείας, 9 τραυματίστηκαν και 138 συνελήφθησαν.
Το περιστατικό όμως που έδειξε περισσότερο την πολιτική ισχύ των κηδειών ήταν τον Ιούλιο του 1991 η κηδεία του Βεντάτ Αιντίν στο Ντιαρμπακίρ. Ο Βεντάτ Αιντίν ήταν πρόεδρος του κόμματος ΗΕΡ στην περιοχή. Στις 5-7-1991 η αστυνομία τον πήρε από το σπίτι και 2 μέρες μετά το πτώμα του βρέθηκε στον δρόμο Ντιάρμπακίρ-Ελάζιγ. Μετά από χρόνια φάνηκε ότι είχε απαχθεί από την ομάδα-δημίων του κράτους του αξιωματικού Τζέμ Ερσεβέρ, είχε βασανιστεί και είχε δολοφονηθεί με σφαίρα στο κεφάλι. Στην κηδεία συμμετείχαν κοντά εκατό χιλιάδες άτομα. Όχι μόνο το Ντιαρμπακίρ, αλλά όλη η περιοχή επηρεάστηκε από αυτό το γεγονός. Εκείνη τη μέρα ομάδες εχθρικές από πολιτική σκοπιά έδωσαν τα χέρια, ο λαός ενώθηκε.
Άξιες Οικογένειες
Είναι δύσκολο να το δεχτεί η τουρκική πλευρά, όμως και το ΠΚΚ τους νεκρούς του τους λέει ¨μάρτυρες¨. Το δόγμα του ηρωισμού του ΠΚΚ αν και δεν περιλαμβάνει ισλαμικές αναφορές του μοιάζει πολύ. Οι νεκροί θάβονται με βάση τα ισλαμικά έθιμα. Οι κηδείας γίνονται υπό την εποπτεία του ιμάμη και συνοδεία προσευχών πλένονται. Ο νεκρός τοποθετείται στον τάφο με το κεφάλι προς την κατεύθυνση της Μέκκας. Όπως οι Τούρκοι έτσι και αυτοί, ευλογούνται ως ¨μάρτυρες¨ σε εφαρμογή του συνθήματος ¨η πατρίδα υπάρχει ως τέτοια αν υπάρχουν νεκροί για χάρη της¨. Στις οικογένειες που πληρώνουν στον ¨εθνικό αγώνα¨ αυτό το ¨τίμημα¨ δίνεται το προσωνύμιο ¨Άξιες οικογένειες¨, στις σημαντικές μέρες του χρόνου οι τοπικοί διοικούντες τους επισκέπτονται και δίνεται δουλειά στο δήμο σε παιδιά αυτών των οικογενειών
Σήμερα στις κηδείες των Κούρδων μετέχουν χιλιάδες άτομα , σα να πρόκειται για γάμο. Αν η νεκρή είναι παρθένα βάζουν στα χέρια της κινά. Και για τις μεν γυναίκες λένε πως ¨παντρεύτηκε το Κουρδιστάν¨ και για τους άντρες πως έγινε ¨γιός του Κουρδιστάν¨. Οι συμμετέχοντες στις τελετές φοράνε πολύχρωμα ρούχα και χορεύουν συνοδεία ζουρνά. Στους ζουρνάδες προστίθενται και ιδιαίτερα τραγούδια ή ¨εθνικοί¨ ύμνοι για τους ¨μάρτυρες¨. Στα έτη 1984-1989 για κάθε ¨μάρτυρα¨ συνέθεταν και ένα τραγούδι, αλλά όταν στα έτη 1990-1992 οι νεκροί έφτασαν τους χιλιάδες αυτό το έθιμο έφτασε στο τέλος του, και παρέμεινε να συντίθενται τραγούδια μόνο για τους πολύ γνωστούς. Έτσι π.χ. το γραμμένο για τον Βεντάτ Αιντίν τραγούδι με τίτλο ¨Amedé Serhildané¨ στις εκλογές του 1991 παίχτηκε παντού. Σε αυτές τις κηδείες-γάμους γίνεται προσπάθεια εκτός της μάνας οι άλλοι να μην κλαίνε, και οι κραυγές να καλύπτονται από ήχους γέλιου. Αυτό γίνεται με τη λογική να μην ενθαρρυνθεί ο εχθρός. Μετά την ταφή η τελετή συνεχίζεται στα λεγόμενα ¨Σπίτια συλλυπητηρίων¨. Και μετά στην γλώσσα και στη καρδιά των μανάδων…Στα νεογέννητα δίνονται ονόματα μαρτύρων όπως τα κωδικά ονόματα Μπεριβάν, Ζιλάν, Σιγιάρ, Βελάτ, Ροσάτ, Ζοζάν και Νεβρόζ.
Υπήρξατε ποτέ μήπως ¨Μάνα του Σαββάτου¨ ;
Σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν μόνο οι θανόντες στις συγκρούσεις. Υπάρχουν και οι ¨αγνοούμενοι¨. Για παράδειγμα ο Χουσείν Μορσουμπούλ στις 18-9-1980 συνελήφθη στο σπίτι του από μια ομάδα στρατοχωροφυλακής και ασφάλειας. Ακολούθως και ο πατέρας του μεταφέρθηκε στο τμήμα. Και οι δύο βασανίστηκαν σκληρά. Ο πατέρας ήταν τυχερός, αφέθηκε ελεύθερος. Μια μέρα ένας υπάλληλος είπε στον πατέρα πως ¨ο γιός σου το έσκασε¨. Ο πατέρας είχε πει πως ¨από εκεί όχι άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί δεν είναι δυνατόν να φύγει¨ αλλά δεν μπόρεσε να πείσει κανέναν. Ο Χουσείν 30 χρόνια δεν υπάρχει.
Η οικογένεια του Χαιρετίν Ερέν έμαθε από τους φίλους του, ότι στις 21-10-1980 συνελήφθη από τις δυνάμεις ασφαλείας στην Κωνσταντινούπολη. Μέσα στο άγχος πήγαν στην αστυνομική διεύθυνση στο Γκαιρέτεπέ. Από τους υπαλλήλους εκεί όμως μια κουβέντα άκουσαν : ¨Δεν είναι σε εμάς !¨. Η οικογένεια είπε πως το αυτοκίνητο του Χαιρετίν ήταν σταματημένο μπροστά στην πόρτα της αστυνομίας. Την επόμενη μέρα και το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε. 30 χρόνια πάνε, καμία είδηση ούτε από τον Χαιρετίν, ούτε από το αυτοκίνητο.
Τον Ιανουάριο του 1989 βγήκαν φήμες πως κάποιοι στην πόλη Σίιρτ είδαν σκυλιά με ανθρώπινα πόδια στο στόμα τους. Υπήρξαν κάποιοι που είδαν στρατιωτικά οχήματα να πετάνε πτώματα στο σκουπιδότοπο του ρέματος Χασάπηδων. Ο δημοσιογράφος Γκιουνάι Ασλάν που μυστικά έκανε έρευνες στην περιοχή, το 1989 προσέφυγε στην εισαγγελία της πόλης Σίιρτ. Με βάση τα λεγόμενα του Ασλάν 72 άτομα που πέθαναν είτε στην διάρκεια της κράτησης είτε στην απεργία πείνας θάφτηκαν σε αυτόν το χώρο. Στις πρώτες έρευνες που έγιναν μετά από την πίεση του SHP και του τύπου, βρέθηκαν κάποια κόκαλα και κάποια τεμάχια ρούχων. Το 1991 ο τότε υπουργός Εσωτερικών Αμπντουλκαντίρ Ακσού παραδέχτηκε πως εξήχθησαν 12 πτώματα από την περιοχή. Όμως ο εισαγγελέας αρνήθηκε την συνέχιση της έρευνας λέγοντας πως πρόκειται για ¨θέμα γοήτρου του κράτους¨. Εκείνη η μέρα είναι σήμερα, το ρέμα περιμένει να ανοιχτεί.
Ο Κενάν Μπιλγκίν συνελήφθη σε στάση λεωφορείου στις 12-9-1994 στην Άγκυρα. Όμως αυτό δεν το είπε η αστυνομία, το είπαν αυτοί που τον είδαν στην αντιτρομοκρατική της Άγκυρας. Σύμφωνα με τα ιστορηθέντα φώναζε ¨22 μέρες εδώ είμαι, θα με χάσουν¨. Στην οικογένεια του έδιναν πάντα την ίδια απάντηση : ¨Δεν είναι σε εμάς !¨. Ακόμα δεν υπάρχει…
Ο 61χρονος Ναζίμ Γκιουλμέζ στις 14-10-1994 μετά από έρευνα της στρατοχωροφυλακής προσήχθη από την στρατοχωροφυλακή για ανάκριση. Δίπλα του υπήρχαν ακόμα τρία άτομα. Αργότερα εκείνα αφέθησαν ελεύθερα, αλλά από τον Ναζίμ Γκιουλμέζ κανέναν νέο έκτοτε. Οι μαρτυρίες του μουχτάρη και των χωρικών δεν ωφέλησαν. Η απάντηση του κράτους στάνταρ : ¨Δεν είναι σε εμάς!¨ Τα λόγια του κράτους είχαν συνέπεια, ο Ναζίμ ακόμα εξαφανισμένος…
Ο 44χρονος Μεχμέτ Οζντεμίρ στις 29-1-1997 συνελήφθη από άτομα με ασύρματους στο χέρι, στο ζωοπάζαρο του Ντιαρμπακίρ. Στην οικογένεια του, που πήγε στην αστυνομία της είπαν ¨τίποτα σοβαρό, μετά την ανάκριση θα τον βγάλουν¨. Η οικογένεια του ησύχασε. Όταν όμως την επόμενη μέρα ξαναπήγαν για να ρωτήσουν, άκουσαν πάλι εκείνη την δυσοίωνη φράση : “Δέν είναι σε εμάς!¨
Τον Φεχμί Τοσούν το 1998 μέρα μεσημέρι, δεκάδες άτομα με ασυρμάτους στο χέρι τον περικύκλωσα, του έβαλαν το όπλο στο κεφάλι και τον ανέβασαν σε αυτοκίνητο. Βλέποντας η γυναίκα του το περιστατικό από τον τρίτο όροφο, κατέβηκε τις σκάλες, αλλά όταν έφτασε στην πόρτα ο άντρας της δεν ήταν εκεί. Από εκείνη τη μέρα είναι εξαφανισμένος…
Ο Κερίμ Ατζάρ στα τέλη του 2001 έγινε γνωστό ότι δολοφονήθηκε από στρατιώτες γυρνώντας από τις φυλακές τη πόλης Μους απ΄όπου είχε αφεθεί ελεύθερος. Άντε έγινε αυτό, τουλάχιστον να έδιναν το σώμα του. ¨Το σώμα δεν είναι σε αυτούς¨ για να το δώσουν…
Τουλάχιστον 500 παρόμοιες ιστορίες ξέρουμε. Μετά το περιστατικό με τον δάσκαλο Χασάν Οτζακ ο οποίος είχε συλληφθεί το 1995 στην Κωνσταντινούπολη στην διάρκεια των εορτασμών για το Νεβρόζ και μήνες μετά βρέθηκε νεκρός στο κοιμητήριο του Αλτίνσεχίρ, οι συγγενείς των αγνοουμένων οργανώθηκαν υπό τον σύλλογο Μάνες του Σαββάτου-Άνθρωποι του Σαββάτου και αρχίζοντας από την 27-5-1995 κάθε Σάββατο στις 12.00 συγκεντρώνονταν μπροστά στο λύκειο Γαλατάσαράι κάνοντας ανακοινώσεις στον τύπο. Όμως οι διαμαρτυρίες αντιμετώπισαν από την 170η εβδομάδα και επί 30 εβδομάδες τέτοια μεγάλα εμπόδια και πιέσεις που στην 200η εβδομάδα αναγκάστηκαν να σταματήσουν. Οι συγγενείς των αγνοουμένων ενθαρρυμμένοι από την ¨Δίκη Εργκενέκον¨ άρχισαν να ξαναβρίσκονται μπροστά στο λύκειο Γαλατασαράι. Σαφές το τι θέλουν : Το κράτος να βρει τους αγνοούμενους, να δικάσει τους υπαίτιους και πλέον σε αυτή τη χώρα να μην εξαφανίζεται κανείς κρατούμενος!
……………………………………………