Η συνέντευξη Μητσοτάκη στην ΕΡΤ (10/1/24) έδειξε οριστικά τον κατήφορο στον οποίο η κυβέρνησή του έχει βάλει τη χώρα. Στα άλλα προστίθεται και ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων και η συνεπαγόμενη τεκνοθεσία. Για όσους γνωρίζουν τον ρόλο του Μητσοτάκη και του περιβάλλοντός του δεν υπάρχουν εκπλήξεις: η συμπόρευση με την κρατούσα ατζέντα στη Δύση είναι δεδομένη.
Επειδή όμως ο πρωθυπουργός επικαλείται και επιχειρήματα, τόσο ο ίδιος όσο και οι αμέτρητοι υποστηρικτές της γραμμής ΛΟΑΤΚΙ, ας δούμε τι λέει η κοινή λογική γι’ αυτά. Έχει δίκιο στο ότι όσα μας κομίζει σε πολλές χώρες έχουν ήδη νομοθετηθεί. Αλλά ακόμη κι αν δεν επικεντρώσουμε στις ευρωπαϊκές και άλλες χώρες που ανθίστανται, δεν μας λέει ποια είναι η εμπειρία όσων κοινωνιών προηγήθηκαν στον δρόμο αυτόν. Η θεσμικά κυρίαρχη ευρωπαϊκή στάση σε οποιοδήποτε ζήτημα δεν είναι πλέον αυτονοήτως ένα παράδειγμα προς μίμηση, συνήθως ισχύει το αντίθετο. Η όλη κατάσταση στην ΕΕ είναι απόδειξη.
Μηδενικής αξίας λοιπόν αυτό το κυβερνητικό επιχείρημα και πάμε στην ουσία. Ακούσαμε την αστεία φράση περί «ισότητας στον γάμο», άρα στην «άρση των διακρίσεων που αφορούν τον σεξουαλικό προσανατολισμό». Πρώτα-πρώτα ουδείς είναι εναντίον της ισότητας στον γάμο. Αυτό που λέμε είναι ότι γάμος νοείται και υπάρχει μόνο μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Όχι μόνο γιατί αυτό είναι το παραδοσιακό σχήμα, όχι μόνο γιατί αυτό είναι που επιβάλλει η βιολογία, η ψυχολογία και όλη η εμπειρία του ανθρώπου, αλλά και γιατί η προοπτική διαιώνισης του είδους και του ιθαγενούς γένους είναι αυτή που ενδιαφέρει κάθε Πολιτεία: η αναπαραγωγή και ισόρροπη ανάπτυξη νέων μελών της, των αυριανών πολιτών που θα την υπερασπιστούν, θα την συντηρήσουν, θα την αναπτύξουν.
Η επίκληση σχέσεων αγάπης μεταξύ δύο ομοφυλόφιλων δεν συνεπάγεται δικαίωμα στον γάμο. Ακόμη κι αν δεχθούμε τα περί σχέσεων αγάπης που σέρνουν στα Μίντια οι υποστηρικτές του woke. Μπορεί π.χ. κάποιος να αγαπάει δύο γυναίκες, ή κάποια δύο άνδρες, αλλά η πολυγαμία απαγορεύεται όχι μόνο για λόγους ισότητας, θρησκείας ή παράδοσης, αλλά και για λόγους σταθερότητας της σχέσης που προσδοκά η Πολιτεία για την ανάπτυξη των παιδιών. Περιοριζόμαστε σ’ αυτό το παράδειγμα, γιατί θα μπορούσαμε να πάμε σε πιο ακραία…
Αυτό το επιχείρημα λοιπόν είναι αβάσιμο, μπορεί να ερείδει επί της προϊούσας ψυχολογικοποίησης των πάντων, αλλά δεν μπορεί να σταθεί ως βάση για έναν θεσμό. Γάμος έχει νόημα μόνο έτσι όπως τον γνωρίζαμε ανέκαθεν, από κει και πέρα υπάρχει –πολύ σωστά– το σύμφωνο συμβίωσης, που νομιμοποιεί μία σχέση αγάπης μεταξύ ομοφυλόφιλων και ρυθμίζει όλα τα αστικά δικαιώματα.
Και πάμε στο θέμα της τεκνοθεσίας, όπου το μαύρο κι άραχνο παρουσιάζεται σαν το λευκότερο λευκό. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος θεσμός είναι μία σπάνια εξαίρεση στις οικογένειες που ιστορικά γνωρίσαμε ως κοινωνία, η οποία τώρα τείνει να γίνει σημείο αναφοράς για κάποιο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών. Η καθολική εμπειρία της κοινωνίας για την αναγκαιότητα και τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας, ως δύο προτύπων για το παιδί, τείνει να παραμεριστεί στο όνομα αυτού του φαντασιακού δικαιώματος!
“Γονέας 1” για χάρη… ισότητας! Μάλιστα η προετοιμασία της κοινής γνώμης με τραγέλαφους τύπου “γονέας 1” και “γονέας 2” (άραγε γιατί όχι και “γονέας 3”; Αγάπη να υπάρχει κι όλα γίνονται!) δείχνουν τον δρόμο. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τις επιστημονικές μελέτες που σχετικοποιούν την αξία της μητρότητας και δικαιολογούν την υποβάθμισή της σε κάποιον αριθμημένο γονεϊκό ρόλο!
Κλείνοντας το σχόλιο θα ήθελα να σημειώσω ότι αυτή η νέα πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν είναι μόνο θέμα ηθικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό. Εδώ εργαλειοποιείται ο σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο, εν προκειμένω αυτό του ομοφυλόφιλου, προκειμένου να διαλυθεί το αξιακό σύστημα, να υπονομευτεί έτι περαιτέρω ο θεσμός της οικογένειας και τελικά η ίδια η επιβίωση ενός έθνους που δημογραφικά συρρικνώνεται.
Ναι, καμία νομική και πρακτική διάκριση σε βάρος ανθρώπων δεν είναι αποδεκτή. Όμως, δεν μπορούν όλα να τσουβαλιάζονται κάτω από την επίκληση της ισότητας (αλήθεια, δεν ακούω λ.χ. συνθήματα υπέρ της “ισότητας στη στράτευση”, γιατί;). Ναι, ανέκαθεν υπήρχε η ομοφυλοφιλία, αλλά σε καμία κοινωνία δεν θεσπίστηκε τέτοιος γάμος, όσο ανεκτική κι αν υπήρξε. Και κυρίως ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η νόρμα για χάρη της παρέκκλισης.
Το θέμα αφορά κάποιον μικρό αριθμό συμπολιτών μας. Το 2021 συνήφθησαν 314 σύμφωνα συμβίωσης ομόφυλων συζύγων και το 2022 έγιναν 507. Πόσοι άραγε από αυτούς ενδιαφέρονται για τεκνοθεσίες, ώστε το θέμα αναγορεύεται σε μείζον πολιτικοκοινωνικό ζήτημα, μάλλον γιατί αυτή είναι η woke εντολή. Φτάσαμε στο σημείο οι μόνοι φανατικοί υπερασπιστές του γάμου στην Ελλάδα να είναι οι ΛΟΑΤΚΙ+!
Αν έχει απομείνει λίγη ντροπή στους κυβερνώντες ας ανοίξουν έναν πραγματικό διάλογο στην κοινωνία κι ας της δώσουν την επιλογή μέσω ενός δεσμευτικού δημοψηφίσματος –το έχει ήδη ζητήσει η “Νίκη”– όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπου η λέξη “δημοκρατία” έχει ακόμα κάποιο περιεχόμενο.
