Πάντοτε πίστευα ότι η πολιτική μας σκηνή (ασχέτως με το ποιος είναι στην εξουσία) μοιάζει με χωράφι πολιτικά ερημωμένο όσο διαιωνίζεται η εθνική αγρανάπαυση ελλείψει πατριωτισμού, ανυπαρξίας πολιτικού κριτηρίου, ενστίκτου και διορατικότητας στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας.
Η αμφισβήτηση του κομματικού πατριωτισμού για πρώτη φορά στα 49 χρόνια Μεταπολίτευσης ουδόλως με συγκινεί, κι ας έχει οδηγήσει στη συρρίκνωση ιστορικών κομμάτων και τον κλονισμό μεγαλύτερων. Κι ας έχουν θολώσει οι παλιές αντιλήψεις περί Δεξιάς και Αριστεράς σε βαθμό κατάργησης των κομματικών γραμμών και ελεύθερης περιδιάβασης στελεχών απ’ το ένα κόμμα στο άλλο, κάτι που θεωρείτο άλλοτε αντιδεοντολογικό, στα όρια της αποστασίας.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι είναι μικρό το κακό απ’ την έλλειψη κομματικού πατριωτισμού, γιατί αυτό περιορίζεται στο να διευκολύνει την είσοδο και την έξοδο σε παλιά και νέα κόμματα λόγω της άμβλυνσης των ιδεολογικών γραμμών μεταξύ τους.
Αντίθετα, η έλλειψη πατριωτισμού λόγω εθνικής αγρανάπαυσης αποτελεί τορπίλη στην ύπαρξη της Ελλάδας και του εθνους μας, δεδομένου ότι στη λέξη ”πατριωτισμός” δεν εγκιβωτίζονται βαρύγδουπα λόγια και ατάκες πολιτικών που φουσκώνουν από κούφια περηφάνια τα στήθη των οπαδών τους.
Στη λέξη ”πατριωτισμός” κρύβεται η ψυχή του λαού μας που ενσαρκώνει το ”Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς…” και η σφοδρή επιθυμία του να διορθωθούν τα κακώς κείμενα και να αφυπνιστούν οι ”Φύλακες των Θερμοπυλών”, οι οποίοι καθεύδουν υπό μανδραγόρα την ώρα που το λιοντάρι βρυχάται.
Κωφεύουν, κοινώς, στις προειδοποιητικές σειρήνες επιθετικότητας εξ Ανατολών και, αντί να επιδιώξουν ευρεία, διακομματική, πατριωτική συσπείρωση και συστράτευση, βρίσκουν την ευκαιρία να επαναπαυθούν στην αδράνεια, ενώ είναι η ώρα για κινητικότητα, δράση και πράξη στα θέματα της Εξωτερικής πολιτικής μας.
Θέματα κορυφαία στο αναβράζον πολιτικό γίγνεσθαι, που απαιτούν υπευθυνότητα, πατριωτική συνείδηση και ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης προ των προκλησεων του εχθρού, ο οποίος εποφθαλμιά αποδεδειγμένα την επέκταση των συνόρων του σε βάρος των δικών μας.
Το έχει αποδείξει αυτό, άλλωστε, ένας ακόμα Τούρκος Αξιωματούχος. Ο νέος υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας Αλί Γερλίκαγια, ο οποίος — με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας Ναυτιλίας την 1η Ιουλίου — διατράνωσε το διεκδικητικό, αναθεωρητικό πνεύμα της σύγχρονης Τουρκίας λέγοντας: ”Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην αγάπη μας για τη Γαλάζια Πατρίδα”.
Σε τέτοιες προκλήσεις δεν απαντάς με… μονομερές ”σπάσιμο του πάγου” δια της υποχώρησης, αφού ξέρεις πως όσο υποχωρείς εσύ, τόσο αποθρασύνεται ο Τούρκος και όσο αυταπατάσαι μιλώντας για ”νέα μονοπάτια προσέγγισης” μαζί του, τόσο προστίθενται στις παλιές του απαιτήσεις και νέες θρασύτερες.
Έτσι στα πάγιες θέσεις της Άγκυρας περί δικαιωμάτων της για έρευνα και διάσωση στο μισό Αιγαίο με όριο τον 25ο Μεσημβρινό, συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων του, αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών, αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά, νησίδες και βραχονησίδες μας εύρους ΕΧΥ & δικαιοδοσίας FIR Αθηνών και επικαιροποίησης του casus belli σε περίπτωση που επεκτείνουμε δικαιωματικά (βλ. Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III), 1973 -1982), ο Ταγίπ Ερντογάν πρόσθεσε ένα ακόμα εξωφρενικό αίτημα.
Το αίτημα για μείωση της εξοπλιστικής μας ενίσχυσης (λέτε γι’ αυτό μας καθυστερούν οι Αμερικανοί τα F35 και δίνουν προτεραιότητα στην Τσεχία, ενώ αυτή μας ακολουθούσε χρονικά;), τη στιγμή που οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) προμηθεύονται σε φρενήρη ρυθμό οπλικά συστήματα και πυρομαχικά από την κραταιά τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Με δεδομένα αυτά αποδεικνύονται ασόβαρα από τη μεριά μας τα μετασεισμικά πανηγύρια περί ελληνοτουρκικής προσέγγισης και ”ήσυχων νερών” στο Αιγαίο προς όφελος της οικονομίας και του τουρισμού, όταν χάσκουν κάτω απ’ τα πόδια μας υπονομευτικές κινήσεις της Τουρκίας για αλλαγή σκηνικού σε βάρος μας.
Αλλαγή σκηνικού στο μεταναστευτικό επίπεδο (βλ. εκμετάλλευση της δυσφήμισης της Ελλάδας λόγω του ναυαγίου στην Πύλο) και το συμμαχικό (βλ. αναβάθμιση των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας-Αιγύπτου σε επίπεδο πρεσβευτών, μετά τη συμφωνία που συνήψαν πρόσφατα οι πρόεδροί τους Ταγίπ Ερντογάν και Φατάχ αλ-Σίσι).
Από το καλοκαίρι του ’10 (βλ. έξοδος στο Αιγαίο του τουρκικού ωκεανογραφικού ”Τσεσμέ” και πραγματοποίηση υποθαλάσσιων ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα) τα περιστατικά παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας από την Τουρκία πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.
Οι μεταξύ των δύο χωρών είναι ισχυρές, σύνθετες και συνδέονται άμεσα με τον τουρκικό αναθεωρητισμό-μεγαλοϊδεατισμό και τους ενεργειακούς δρόμους στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Άρα το χαμήλωμα των τόνων, η ”ψυχραιμία” με την έννοια του αυτοπεριορισμού μας σε επίπεδο αντίδρασης και οι μόνιμες υποχωρήσεις μας σε επίπεδο χειρονομιών καλής θέλησης ενόψει της συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν στο Βίλνιους (βλ. απόφαση ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει οριστικά τον καταυλισμό Κούρδων στο Λαύριο, που έδινε αφορμή για διαιώνιση της τουρκικής προπαγάνδας σε βάρος μας επί δεκαετίες) προσφέρουν προσωρινές μόνο ”λωρίδες προσπέλασης” της κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τις οποίες εκμεταλλεύεται ο Ταγίπ Ερντογάν για να επανέλθει δριμύτερος.
Κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι δικοί μας που ετοιμάζονται για τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας με εφαλτήριο τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) τα οποία αποδείχθηκαν διαχρονικά αναποτελεσματικά, με την ελπίδα ότι η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στις 12 Ιουλίου θα εγκαινιάσει μια νέα φάση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά τους καταστροφικούς σεισμούς της 6ης Φεβρουαρίου στην Τουρκία.
Η δριμύτερη επάνοδος του Ταγίπ Ερντογάν στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του φάνηκαν ήδη προκαταβολικά από τις τελευταίες, μετεκλογικές κινήσεις του:
1. Να θέσει, προ μηνός, την αναγνώριση του ψευδοκράτους (”ΤΔΒΚ”) ως όρο για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό.
2. Να εγκαινιάσει (από κοινού με τον Ιλχάμ Αλίεφ (πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν) το Κέντρο Διοίκησης της Πολεμικής Αεροπορίας HAKİM στο Μπακού (Κέντρο συνεργαζόμενο με το αντίστοιχο τουρκικό, πράγμα που πιστοποιεί την αδελφική σχέση μεταξύ των δύο κρατών — στο πλαίσιο του συμφώνου στρατιωτικής συνεργασίας που υπέγραψαν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ Ερντογάν-Αλίεφ — και τον κοινό στόχο τους για εναέριο έλεγχο ευρείας περιοχής από το Αιγαίο μέχρι την Κασπία θάλασσα.
Σημειωτέον ότι σκοπός της Τουρκίας είναι να υπογράψει ανάλογη στρατιωτική συμφωνία και με το Πακιστάν, ενώ προσβλέπει στην απόκτηση πυρηνικής τεχνογνωσίας από αυτό (απόκτηση πυρηνικών όπλων μέσω αυτού, δηλαδή, για ειρηνικούς σκοπούς), με αντάλλαγμα τέσσερις τουρκικές κορβέτες (πρόγραμμα MILGEM), πέραν της αεροπορικής συνδρομής στο Πακιστάν με Bayraktar TB2 και UCAV AKINCI.
3. Να ”αναγκάσει” ο Ταγίπ Ερντογάν, δια της διπλωματικής ευλυγισίας του, τον σύμμαχο Ελλάδας και Κύπρου Αιγύπτιο πρόεδρο Αλ Σίσι (αντίπαλο μέχρι χθες του Τούρκου προέδρου και φίλο του Λίβυου στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ) να αλλάξει τη στάση του στη Λιβύη κατά του Χαφτάρ (με αντάλλαγμα την απόσυρση των Τούρκων μαχητών από εκεί, εφόσον σταματήσει η παρουσία στο έδαφος της Λιβύης της ρωσικής παραστρατιωτικής Βάγκνερ) και να επαναπροσεγγίσει την Αίγυπτο με το μάτι του καρφωμένο στην ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (που υπογράφηκε άρον άρον το ’20 σαν απάντηση στο τουρκολιβυκό μνημόνιο), την οποία κατέστησε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας ”αχίλλειο πτέρνα” της Ελλάδας, παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι θα την αποκαταστήσει.
Ήταν μια υπόσχεση ψεύτικη, που άφηνε στο έλεος της τουρκικής βουλιμίας τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου Μεσημβρινού την οποία αφήσαμε ακάλυπτη από την ελληνική επήρεια (αν και περιελάμβανε τον ”γας ομφαλό” των ενεργειακών κοιτασμάτων μας στο Αιγαίο — το Καστελόριζο — και την μισή Ρόδο), ενώ ξέραμε ότι αργά ή γρήγορα ο Τούρκος θα τα διεκδικήσει.
Και τώρα φτάσαμε στη στιγμή ή λίγο απέχουμε απ’ αυτήν που απευχόμασταν όλοι λόγω της μη προνοητικότητάς μας • γιατί η προσέγγιση Τουρκίας-Αιγύπτου μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα σε βάρος μας, αν Αιγύπτιοι και Τούρκοι μοιράσουν σε πρώτη φάση τη Λιβύη και την ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο και σε δεύτερη τα κέρδη της Αιγύπτου στο Αιγαίο απ’ την μηδενική ελληνική επήρεια του Καστελόριζου…
Ναι, η προσέγγιση Τουρκίας-Αιγύπτου μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα σε βάρος μας, αν οι ηγέτες τους προχωρήσουν σε οριοθέτηση των ΑΟΖ τους ανατολικότερα του 28ου Μεσημβρινού (ζώνη που αφήσαμε αδιάθετη λόγω εθνικής απρονοησίας), οπότε — με δεδομένη την δική μας ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία — δεν θα υπάρχει κανένα εμπόδιο που θα διακόπτει νοτίως της Κρήτης την τουρκική ”Γαλάζια Πατρίδα” και θα καθιστά το τουρκολιβυκό μνημόνιο ανεφάρμοστο.
Έτσι οι Τούρκοι, κλέβοντας το ακάλυπτο από μας κομμάτι της ελληνικής ΑΟΖ, δεν αποκλείεται να μπουν σφήνα μεταξύ των ΑΟΖ Κύπρου-Ελλάδας για να απομονώσουν το σύμπλεγμα της Μεγίστης (όπου ανήκει το Καστελόριζο) από τον εθνικό μας κορμό, βλέποντας ότι δεν έχουμε τα… ”κότσια” για στρατιωτική αντίδραση, όχι μόνο λόγω του φόβητρου του casus belli, αλλά και του γεγονότος ότι δεν επικαιροποιούμε εδώ και χρόνια το ΔΕΑΧ, ώστε να καλύψουμε αμυντικά στην πράξη τον νοητό άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρο με βάση το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.
Σας ακούω να λέτε ότι ενδεχόμενη οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας-Αιγύπτου θα κριθεί παράνομη, όπως παράνομο ήταν το τουρκολιβυκό μνημόνιο και δεν θα γίνει αποδεκτή απ’ τους διεθνούς Οργανισμούς…
Θα σας υπενθυμίσω ότι μπορεί στο δεύτερο μνημόνιο να εξέφρασαν εγγράφως την αντίθεσή τους τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Νοέμβριος ’22), όμως ο ΟΗΕ είχε κάνει δεκτό το πρώτο και είχε αναρτήσει τις συντεταγμένες του, όταν του το έστειλε προς έγκριση η Τουρκία (Φεβρουάριος του ’20).
Άρα, τυχόν οριοθέτηση των ΑΟΖ Αιγύπτου-Τουρκίας, όσο παράνομη και να είναι, θα μας φέρει σε δυσμενή θέση, γιατί η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας (1982) όπως εμείς, οπότε δεν τη νοιάζει αν την παραβιάζει.
Επιπλέον, μια ζωή ενεργεί παράνομα και αυθαίρετα σε βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού χωρίς να τιμωρείται γι’ αυτό από κανέναν και, συν τοις άλλοις, έχει καταφέρει να δώσει νομιμοφανείς διαστάσεις σε a la turka θέσεις της, όπως αυτή που λέει ότι τα ελληνικά νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, η άλλη περί ”γκρίζων ζωνών” και η τρίτη περί ”εγγυτέρων νήσων”, που είναι ζήτημα αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας …
