Aυτά τα οποία βίωσαν οι Αρμένισσες το 1915 σε αυτά τα εδάφη, ονομάστηκαν μεγάλη καταστροφή. Είναι γνωστό πως εκείνο τον καιρό το τι ήταν γενοκτονία και το τι ονομάζεται έτσι δεν είχε οργανωθεί από τον ΟΗΕ. Η σχετική ρύθμιση ήρθε 33 χρόνια μετά και αυτοί οι οποίοι δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν την λέξη ¨γενοκτονία¨, αγκαλιάζουν με όλη τους την δύναμη την λέξη ¨μεγάλη καταστροφή¨. Ακόμη και ο πρόεδρος Ομπάμα μη θέλοντας ¨να χαλάσει¨ την Τουρκία, εκφράστηκε για τα γενόμενα τότε με την φράση ¨μεγάλη καταστροφή¨. Όπως λέει και η οθωμανική φράση, μόνο υπολείμματα σπαθιού απέμειναν από αυτή την μεγάλη καταστροφή.
………………
Δύσκολες μέρες περίμεναν αυτούς που απέμειναν πίσω. Μάλιστα μια δεύτερη καταστροφή περίμενε αυτούς που προσέφυγαν στο Ντέρσιμ. Μην ξεχνάτε πως στην σφαγή του 1938 έκαναν ψυχολογική προετοιμασία στους στρατιώτες του Αλπντογάν για τον μετέπειτα έλεγχο για σουνέτ που έκαναν στους κατοίκους διαφόρων περιοχών. Έχει περάσει στην ιστορία πως κάτοικοι του Ντέρσιμ έκρυψαν πολλούς Αρμένιους. Όπως έγινε με τα αγνοούμενα κορίτσια του 1938, το ίδιο συνέβη και το 1915 σε πολλά κορίτσια με αρμενική καταγωγή. Το 1915 κορίτσια Αρμενίων πήγαν σε ορφανοτροφεία, οικοτροφεία-σχολεία και οικογένειες στρατιωτικών και 20 χρόνια αργότερα το ίδιο έγινε για τα κορίτσια του Ντέρσιμ. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία ενός από αυτά τα κορίτσια.
H πικρή ιστορία της καταγόμενης από το Ντέρσιμ Μεριέμ
Η Μεριέμ το 1915, στο χωριό Σινσόρ της επαρχίας Τσεμισγκεζέκ χάνει όλη της την οικογένεια. Η οικογένεια της από εκεί που ήταν από τις πλούσιες του χωριού, αναγκάζεται να αφήσει τα πάντα πίσω και μεταξύ αυτών και την Μεριέμ, η οποία δεν θα συνδεθεί ποτέ ξανά με την οικογένεια της.
Την Μεριέμ που έμεινε πια μόνη της, την παίρνει κοντά της μια οικογένεια του χωριού. Μέχρι που έφτασε σε ηλικία γάμου, η Μεριέμ έμεινε σε αυτή την οικογένεια. Αργότερα την παντρεύουν στο χωριό με έναν μεγαλύτερο από την ηλικία της σουνίτη στο δόγμα άντρα, ο οποίος είχε χάσει την γυναίκα του. Δίνοντας στον υπάλληλο του δημοτολογίου 5 κιλά μυζήθρα και 5 κιλά λάδι της βγάζουν μουσουλμανική-τουρκική ταυτότητα.
Για να μπορέσει να είναι πειστική στην νέα της πίστη, προσπαθεί να εκπληρώνει περισσότερο από όλους τα θρησκευτικά της καθήκοντα. Η ζωή της Μεριέμ που κάνει πια 5 φορές την μέρα την προσευχή της, αλλάζει άρδην, πλέον δεν έχει ταυτότητα, γλώσσα, θρησκεία και περιουσιακά στοιχεία.
Την ώρα που την περιουσία του πατέρα της την διαχειρίζονται άλλοι, αυτή συνεχίζει μια φτωχική ζωή.
Μετά από αρκετά χρόνια, η Μεριέμ μη αντέχοντας να κατοικούνε στο σπίτι του πατέρα της άλλοι και να λεηλατούνε τα χωράφια της οικογένειας της, προβάλλει αντιρρήσεις. Προσφεύγοντας δικαστικά ζητά πίσω αυτά που άφησε η οικογένεια της.
Αλλά η Μεριέμ δεν μπορεί να αποδείξει την παλιά της ταυτότητα. Καθώς μάλιστα ο δικαστής δεν θέλει να της δώσει αυτά που της πήραν οι αγάδες, δεν αποδέχεται την παλιά της ταυτότητα. Η Μεριέμ καθώς μετά από πολλές προσπάθειες αδυνατεί να πάρει πίσω αυτά που έμειναν από την οικογένεια της, διαμαρτύρεται στον δικαστή. Όταν του λέει ¨εγώ μουσουλμάνα δεν είμαι, γιατί δεν με βοηθάτε ;¨, αυτός της λέει ¨Τότε πες μου πόσες είναι οι εντολές στο Ισλάμ¨. Η Μεριέμ τότε του απαντά ¨5 κιλά μυζήθρα και 5 κιλά λάδι¨ . Όταν ο δικαστής εκπλήσσεται από την απάντηση αυτή προσθέτει πως ¨Με 5 κιλά μυζήθρα και 5 κιλά λάδι μου δώσατε μουσουλμανική ταυτότητα, τι άλλες εντολές του Ισλάμ¨. Μετά από δικαστήρια που κράτησαν πολλά χρόνια, η Μεριέμ δεν μπόρεσε να πάρει πίσω την περιουσία της.
Στο διάστημα αυτό υπήρξε αλλαγή στην ιδιοκτησία περιουσιών σε κάθε πόλη. Σαν να μην έφτανε η λεηλασία περιουσιών, στις μέρες μας όπου υπάρχει παλιά εκκλησία γίνονται εκσκαφές μέχρι τα θεμέλια και τα κτίσματα καταστρέφονται.
Στο Σινσόρ όπου η εκκλησία με τον καιρό μετατράπηκε σε ερείπιο, η Μεριέμ μετά από την απώλεια της οικογένειας της δεν μπόρεσε να κάνει κάποιο βήμα προς τα εκεί. Η Μεριέμ συνεχίζει την ζωή της σαν μια φτωχή μουσουλμάνα και παρά τα 5 ναμάζια που κάνει καθημερινά, υπόκειται στην δημιουργηθείσα στην κοινωνία αντίληψη πως η ίδια είναι Αρμένισσα. Οι βρισιές σε βάρος των παιδιών της δεν αφήνουν να ξεχαστεί πως είναι Αρμένισσα. Η Μεριέμ συνεχίζει την φτωχική της ζωή στο Σινσόρ και εντέλει κλείνει τα μάτια της για πάντα.
Χρόνια αργότερα κύκλοι Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη όπου ζούσαν και τα παιδιά της, θέλησαν να καταγράψουν το ποια ήταν η μητέρα τους, αλλά τα παιδιά της δεν συναίνεσαν. Άλλωστε και τι δεν συνέβη σε βάρος του Χραντ Ντινκ που γύρω στο 2000 έγραψε την ιστορία μιας μικρής Αρμένισσας που την πήραν από το ορφανοτροφείο. Mέρα-μεσημέρι η ζωή του τερματίστηκε από έναν αγροίκο. Με την αντίληψη για τους Αρμένιους να είναι έτσι διαμορφωμένη, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τα παιδιά της Μεριέμ.
…………….
