Η Ελλάδα με ανταλλαγές πληθυσμών που πραγματοποίησε με την Τουρκία και τη Βουλγαρία βάσει των συμφωνιών της Λοζάνης και Neuilly αντίστοιχα και ορισμένες μεταναστεύσεις, κατάφερε να ομογενοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την πληθυσμιακή της δομή. Ενώ οι ελληνικές αρχές απέρριψαν συνεχώς την ύπαρξη άλλων εθνικών ομάδων, αριθμητικά μικρών, στην χώρα. Για τον λόγο αυτό η Ελλάδα επικρίνεται σε διάφορες εκθέσεις αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Αλβανική, Μακεδονική και Τουρκική μειονότητα. Το παράδειγμα της Ελλάδας αποτελεί επίσης ένδειξη και του ότι οι μειονότητες γενικά στα βαλκάνια δεν αντιμετωπίζονται σαν πολιτιστικό πλούτο.
Τα Βαλκάνια ήταν υπό την ηγεμονία διαφόρων αυτοκρατοριών και ηγετών. Η πρώτη δύναμη που κυριάρχησε στο σύνολο της βαλκανικής χερσονήσου ήταν οι Ρωμαίοι. Στη συνέχεια σημαντικό μέρος των Βαλκανίων έμειναν υπό την ηγεμονία του Βυζαντίου. Στη συνέχεια οι λαοί της περιοχής γνώρισαν τους Οθωμανούς πρώτα και μετά την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Μαζί με αυτό όμως και κυρίως κατά τις περιόδους παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Σλάβοι αξιολόγησαν τις ευκαιρίες για να ιδρύσουν τα ισχυρά κράτη του Μεσαίωνα. Για τους λόγους αυτούς λοιπόν δύσκολα μπορεί να βρει κανείς σήμερα περιοχές καθαρές από εθνική άποψη στην περιοχή των Βαλκανίων.
Με τον καθορισμό των εθνικών συνόρων στα Βαλκάνια, ομάδες που ανήκαν σε ένα συγκεκριμένο έθνος, έμειναν εντός των συνόρων των γειτονικών χωρών και έγιναν μειονότητες. Όμως δυστυχώς οι μειονότητες αυτές δεν θεωρήθηκαν ποτέ πολιτιστικός πλούτος. Και όχι μόνο, επικράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα η άποψη ότι τις μειονότητες αυτές εκμεταλλεύονται οι μητέρες πατρίδες. Άλλωστε όταν κοιτάζουμε στα όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια κατά τη δεκαετία του 90, βλέπουμε ότι οι μειονότητες χρησιμοποιήθηκαν σαν σπίθα που πυροδότησε τις συγκρούσεις στην περιοχή. Οι μειονότητες χρησιμοποιήθηκαν σαν μέσο για επίθεση στην γειτονική χώρα για δημιουργία εμφυλίου.
Η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική και στις χώρες που δεν αναμείχθηκαν στις συγκρούσεις της δεκαετία του 90. Κυρίως η Ελλάδα παρά το γεγονός ότι είναι χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, συνέχισε να απορρίπτει την ύπαρξη μειονοτήτων στην χώρα. Για τον λόγο αυτό διατυπώνουν με κάθε ευκαιρία τα προβλήματα τους τα μέλη, αρχικά της Τουρκικής, Αλβανικής και Μακεδονικής και των υπόλοιπων μειονοτήτων.
Οι Αλβανοί που ζουν σήμερα στην Ελλάδα συγκεντρώνονται κάτω από τρεις κατηγορίες. Οι ορθόδοξοι Αλβανοί, οι Τσάμηδες και οι μετανάστες Αλβανοί που ήρθαν στη Ελλάδα για να βρουν δουλειά. Γνωρίζεται ότι οι Ορθόδοξοι Αλβανοί κατά τον 19ο αιώνα ζούσαν κυρίως γύρω από την πρωτεύουσα Αθήνα και ότι ελληνοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Ενώ μεγάλο μέρος των Τσάμηδων που ζουν στην περιοχή της Θεσπρωτίας και υπολογίζονται γύρω στους 100 χιλιάδες, είναι Μουσουλμάνοι. Η Ελλάδα με την αιτιολογία ότι συνεργάστηκαν με τις κατοχικές ιταλικές δυνάμεις, εξόρισε περίπου 30 χιλιάδες Τσάμηδες μετά το 1945. Το θέμα επιστροφής των οικογενειών αυτών και των περιουσιών τους απορρίπτεται από τις ελληνικές αρχές. Ενώ ο αριθμός των Αλβανών που ήρθαν στην Ελλάδα σαν μετανάστες υπολογίζεται γύρω στους 400 χιλιάδες. Το κύμα οικονομικής μετανάστευσης από την Αλβανία είναι ένα θέμα που προβληματίζει την Αθήνα. Σε ορισμένες εκθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κινήθηκε η προσοχή στη βία που ασκούσαν στο παρελθόν τα μέλη των δυνάμεων ασφαλείας της γειτονικής χώρας εναντίον των Αλβανών μεταναστών.
Όχι μόνο οι Αλβανοί, αλλά εξορίστηκε και ένα μέρος των Μακεδόνων που ζούσαν στα βόρεια της χώρας κατά την περίοδο του εμφυλίου μεταξύ του 1946 – 49. Μετά από 55 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 2003 επιτράπηκε στους ανθρώπους αυτούς να επισκεφτούν τις περιουσίες τους στην Ελλάδα. Στελέχη του Κόμματος Ουράνιο Τόξο που αντιπροσωπεύει τη Μακεδονική Μειονότητα και ορισμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κινούν την προσοχή στο ότι τα μέλη της Μακεδονικής Μειονότητας δέχονται παρενοχλήσεις και απειλές των δυνάμεων ασφαλείας.
Και οι Τούρκοι που ζουν στην περιοχή της Δυτικής Θράκης και που αριθμούν περίπου 120 χιλιάδες, συνεχίζουν να διατυπώνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Αν και μετά το 1990 υπήρξαν κάποιες θετικές εξελίξεις σε ότι αφορά την προσέγγιση των ελληνικών αρχών έναντι της μειονότητας, συνεχίζονται τα προβλήματα. Τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μέλη της Τουρκικής Μειονότητας από την άλλη είναι , ότι η μειονότητα δεν αναγνωρίζεται ως «Τουρκική» και ότι απαγορεύεται η χρήση της λέξης «Τουρκική» στις ονομασίες ενώσεων και συλλόγων. Το θέμα εκλογής των μουφτήδων , το πρόβλημα στον τομέα της παιδείας, προβλήματα αναφορικά με τα πολιτικά δικαιώματα και προβλήματα οικονομικής φύσεως.
Το παράδειγμα της Ελλάδας δείχνει ότι συνεχίζεται η καχυποψία που υπάρχει για τις μειονότητες στα Βαλκάνια και ότι οι βαλκανικές χώρες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι μειονότητες καθοδηγούνται από τις μητέρες πατρίδες. Εφόσον όμως δεν αλλάξει η νοοτροπία αυτή και δεν θα θεωρούνται πολιτισμικός πλούτος οι μειονότητες, θα παραμείνει και το ζήτημα των μειονοτήτων.
