Ακόμα βαδίζετε στα χνάρια της μητέρας πατρίδας σας;
Αν ο Ιούλιος θυμίζει αίμα, βιασμούς, κατοχή και εισβολή, ο Αύγουστος θυμίζει τα χωριά Τόχνη, Μαράθα και Παλαίκυθρο καθώς και τους Σολωμού και Τάσο.
Αν ο Ιούλιος θυμίζει αίμα, βιασμούς, κατοχή και εισβολή, ο Αύγουστος θυμίζει τα χωριά Τόχνη, Μαράθα και Παλαίκυθρο καθώς και τους Σολωμού και Τάσο. Ο Δεκέμβριος θυμίζει το ματωμένο μπάνιο, ο Απρίλιος τον Αϊχάν Χικμέτ και τον Αχμέτ Γκιουργκάν. Ο Σεπτέμβριος τι θυμίζει; Την άγρια επίθεση κατά της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη. Τη λεηλασία, το πλιάτσικο και τους βιασμούς.
Την 6η και 7η Σεπτεμβρίου. Τις σελίδες ντροπής στο ημερολόγιο της τουρκικής ιστορίας. Προβοκάτσια και θηριωδία. Ήταν το έτος 1955. Έσκασε μια είδηση. Ότι έγινε βομβιστική επίθεση από Έλληνες κατά του σπιτιού του Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη. Ύστερα άρπαξαν κασμάδες, μπαλτάδες και λοστούς και βγήκαν στους δρόμους. Έκαψαν και γκρέμισαν σπίτια και χώρους εργασίας που ανήκαν σε Έλληνες. 4.214 σπίτια, 1.004 χώρους εργασίας, 73 εκκλησίες, μία συναγωγή, δύο μοναστήρια, 26 σχολεία. Εργοστάσια, ξενοδοχεία και ακόμα και κοιμητήρια. Καταστράφηκαν συνολικά 5.317 χώροι. Σκοτώθηκαν 15 άτομα και βιάστηκαν πάρα πολλές γυναίκες. Μετά δυσκολίας σώθηκε από αυτή τη θηριωδία ακόμα και ο Λεφτέρ Κιουτσιούκαντωνιάδης, ο πλέον εκλεκτός ποδοσφαιριστής της Φενερμπαχτσέ τότε. Ύστερα ο Λεφτέρ περίγραψε ως εξής εκείνη την ημέρα: «Δεκαπέντε μέρες προηγουμένως με μετέφεραν στους ώμους τους όταν πετύχαινα γκολ. Εκείνη την ημέρα βρέθηκα αντιμέτωπος με πέτρες και τενεκέδες μπογιάς. Και το χειρότερο, παιδιά στα οποία έδινα χαρτζιλίκι επιτέθηκαν στο σπίτι μου. Ούτε παράθυρα ούτε πόρτες έμειναν στο σπίτι. Οι κόρες μου ήταν μικρές. Επιχείρησαν να τις σκοτώσουν. Ο διευθυντής της ασφάλειας ήρθε στο σπίτι μου από την Κωνσταντινούπολη. ‘Αμάν Θεέ μου’, είπε μπροστά στο θέαμα που αντίκρισε».
Ο υποστράτηγος Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ο οποίος δήλωσε ότι «κάποτε τοποθετούσαμε βόμβες σε τζαμιά στην Κύπρο», είπε τα εξής σε έναν δημοσιογράφο: «Κοίτα, να σου δώσω ένα παράδειγμα. Την επιχείρηση στην Κύπρο το 1974. Αν δεν υπήρχε το Γραφείο Ειδικού Πολέμου, μήπως θα μπορούσε να ήταν τόσο επιτυχημένη εκείνη η επιχείρηση, δηλαδή και οι δύο επιχειρήσεις; Εστάλησαν στο νησί στελέχη του Γραφείου Ειδικού Πολέμου υπό τον μανδύα του τραπεζίτη, δημοσιογράφου και του δημοσίου υπαλλήλου και αυτοί οι φίλοι οργάνωσαν την πολιτική αντίσταση στο νησί και δημιούργησαν συνείδηση στον λαό. Τα όπλα τους διοχετεύτηκαν στο νησί με μικρές βάρκες των δέκα τόνων. Ύστερα κοίτα και τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου».
Σε αυτό το σημείο ο δημοσιογράφος ρώτησε: «Συγγνώμη, στρατηγέ μου, δεν κατάλαβα. Τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου;». «Φυσικά», είπε ο στρατηγός, «και αυτά ήταν έργο του Γραφείου Ειδικού Πολέμου. Και ήταν μια τρομερή διοργάνωση. Πέτυχε στον σκοπό της. Σας ρωτώ: Δεν ήταν τρομερή διοργάνωση αυτή;». Μετά τα γεγονότα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη. Ο βασικός παράγοντας που υποδαύλισε τα γεγονότα ήταν ο πρωθυπουργός Ατνάν Μέντερες. Γέμισε τον λαό με οργή με τις δηλώσεις μίσους που έκανε κατά των Ελλήνων λόγω των συνομιλιών για την Κύπρο. Η 6η και 7η Σεπτεμβρίου είναι ημερομηνίες κατά τις οποίες έφτασε στο αποκορύφωμά της η έλλειψη ανοχής προς τις μη μουσουλμανικές μειονότητες και γράφτηκαν ως βαρβαρότητα στην τουρκική ιστορία όπως ακριβώς η γενοκτονία των Αρμενίων. Πέρασαν τόσο χρόνια από τότε, αλλά δεν ξεχάστηκαν. Δεν είναι εύκολο να ξεχαστούν. Ανατριχιάζει ο άνθρωπος όταν κοιτάει εκείνες τις φωτογραφίες. Σηκώνεται η τρίχα του. Μήπως είναι άνθρωποι αυτοί, αναρωτιέται.
Καλά, η σημερινή κατάσταση ποια είναι; Μήπως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν; Μήπως η Τουρκία πέρασε από τη βαρβαρότητα στο πολιτισμό; Μήπως χωνεύει τις μειονότητες; Καμία σχέση. Αυτά που γίνονται σήμερα στην Τουρκία κατά του κουρδικού λαού είναι πολύ χειρότερα από όσα έγιναν κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου. Ντρέπεται ο άνθρωπος για την ανθρώπινή του ιδιότητα άμα μάθει αυτή τη θηριωδία και την καταπίεση. Επιπλέον, τώρα κανείς δεν λέει τίποτα γι’ αυτά. Επιτρέπεται να σκοτώνονται Κούρδοι. Κανείς δεν αναζητεί το δίκαιο των Κούρδων. Ακόμα και η αντιπολίτευση παραμένει σιωπηλή σε αυτά. Μήπως άλλωστε δεν είναι αυτό το πιο επικίνδυνο και για εμάς στην Κύπρο; Στην Τουρκία δεν υπάρχει κανένα απολύτως κόμμα που καταδικάζει τη στρατιωτική επιχείρηση του 1974 και λέει ότι αυτή ήταν μια επιχείρηση εισβολής και κατοχής. Πιστέψτε με, αν η Τουρκία πάρει από κάπου το πράσινο φως και επιχειρήσει να βαδίσει κατά του νότου, όλοι θα βγάζουν κραυγές νίκης με εθνική ενότητα και ομοψυχία.
Κοιτάξτε ένα από τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με αυτά που έπαθε ένας Τούρκος από την Τουρκία στο ελληνοκυπριακό οδόφραγμα στο Λήδρα Πάλας. Λέει το εξής: «Κάντε υπομονή, λίγο έμεινε να πάρουμε και τον νότο». Η σημερινή διοίκηση στην Τουρκία είναι πιο επικίνδυνη από το παρελθόν. Στους σοβινιστές τώρα προστέθηκαν και οι φανατικοί ισλαμιστές. Παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση στον αριθμό εκείνων που πιστεύουν ότι όταν θυσιαστούν θα πάνε στον παράδεισο και εκεί θα τους υποδεχθούν 72 ουρί. Εσείς ακόμα βαδίζετε στα χνάρια της μητέρας πατρίδας σας;
