Το μόνο που θέλουν είναι να γυρίσουν στο χωριό τους αλλά….
29 από τις οικογένειες που το 1988 είχαν εγκαταλείψει λόγων των πιέσεων το χωριό τους το Γιαπράκτεπε της περιοχής Περβάρι του νομού Σίιρτ, το 2003 όταν ξαναγύρισαν, αναγκάστηκαν ξανά λόγω πιέσεων και βίας να εγκαταλείψουν πάλι το χωριό τους. Αυτό που κατέστησε πλέον αδύνατη αυτή τη φορά την επιστροφή τους είναι η επιδίωξη για απαλλοτρίωση των χωραφιών τους. Οι χωρικοί με προσφυγή τους στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζήτησαν λύση.
29 οικογένειες από τα χωριά και οικισμούς Χατζή Γιουσούφ, Γκουχεσίν, Τσεμίκιρα, Γκίρμπε Μπέλο, Γκιρί Κεζερέ, Ντερικ, Ζιναγιά, Τσεμισόρ, Μπιντάν, Ερτίγ. Τσεμσορά, Τσεμί Τιρμπίκ, Κανιζερίκ, Λιλάϊ, Μπαβανέ, Ντελάϊ, Κεμπίρ, Χιρμπέ Εμπό, και Τσεμίκαρι, αναγκάστηκαν λόγω των πιέσεων να τα εγκαταλείψουν κατά τα έτη 1988-89, και να μεταναστεύσουν σε άλλες περιοχές. Με την μετανάστευση ήρθε και η δυστυχία. Οι οικογένειες υπέστησαν μεγάλη υλική και ηθική ζημία και το 2003 άρχισαν να επιστρέφουν στα χωριά με την ελπίδα της ¨επιστροφής στις παλιές μέρες¨. Εντέλει η επιστροφή για αυτές τις φτωχές οικογένειες ήταν μια σωτηρία. Άρχισαν ξανά τη ζωή τους στα χωριά.
Η ΧΑΡΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΥ
Τι κρίμα όμως αυτή η κατάσταση δεν διήρκεσε πολύ.¨Κάποιοι¨ ανησύχησαν από αυτήν τη κατάσταση και άρχισαν πάλι οι πιέσεις. Οι ¨προστάτες των χωριών¨ που έβλεπαν την μετανάστευση των χωρικών σαν ευκαιρία, δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένοι από την επιστροφή. Διότι για χρόνια είχαν καταλάβει αυτές τις εκτάσεις και τώρα έπρεπε να φύγουν. Όμως αυτό δεν το ήθελαν. Έχοντας μάλιστα μαζί τους την κρατική και στρατιωτική ισχύ άρχισαν πάλι να ασκούνε πίεση στις οικογένειες που μόλις λίγο καιρό πριν είχαν σωθεί από τα σαγόνια της φτώχειας. Επιθυμούσαν εκκενώσεις χωριών. Φυσικά για να το πετύχουν αυτό προσέφευγαν σε πολλά κόλπα. Έτσι γράφονταν αιτήσεις στο όνομα του πεθαμένου Αλή Γκαράν, ο οποίος δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει, και ήθελαν έτσι να βάλουν χέρι σε χωράφια.
5 ΜΗΝΩΝ ΜΩΡΟ ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
Από την άλλη στο χωριό δεν υπήρχε ούτε ρεύμα ούτε σχολείο. Πολλές αιτήσεις προς τον έπαρχο και τον νομάρχη περίμεναν απάντηση. Οι πιέσεις δεν περιορίστηκαν σε αυτά. Το 2007 η Στρατοχωροφυλακή του Περβάρι έκλεισε με μηχανήματα της δημαρχίας τους δρόμους προς τα χωριά. Ακολούθως στήθηκαν σε διάφορα μέρη σημεία ελέγχου και άρχισε να εμποδίζεται, η μεταφορά βασικών τροφών, φαρμάκων καθώς και η μεταφορά ασθενών. Και το κόστος υπήρξε υψηλό. Λόγω των εμποδίων το 5 μηνών μωρό Ουνάλ Τσακίρ έχασε τη ζωή του.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΕΚΤΑΣΕΩΝ
Τα χωριά στα οποία οι χωρικοί είχαν γυρίσει με πολλές ελπίδες, πλέον είχαν μετατραπεί σε βασανιστήρια. Στα μέρη στα οποία έβοσκαν τα ζώα τους γινόταν συνεχώς βολές πυροβολικού, και οι εκτάσεις που είχαν σπείρει λεηλατούνταν. Οι χωρικοί που παρόλα αυτά αγωνίζονταν, είχαν να αντιμετωπίσουν ακόμη και το διοικητικό μπλοκάρισμά της στήριξης που δινόταν για τις σπαρμένες εκτάσεις. Μέχρι το τοπικό Διοικητικό Δικαστήριο να αποφασίσει ότι οι χωρικοί είχαν δίκιο, αυτοί είχαν υποστεί μεγάλες υλικές ζημίες. Ο έπαρχος του Περβάρι που έδινε 1 λίρα γι κάθε φυντάνι μηλιάς, δημιουργώντας μια άσχημη κατάσταση, έδωσε τα χρήματα για τα φυντάνια στους χωρικούς και πήρε πίσω τα φυντάνια. Η επιδίωξη δεν ήταν μόνο τα χρήματα ή τα φιντάνια. Η επιδίωξη ήταν να κατασχεθούνε και οι εκτάσεις των οικογενειών. Ο τότε αντινομάρχης της περιοχής Σιίρτ Αντίλ Νας προσπάθησε με μια πλαστή απόφαση να πάρει από αυτούς εκτάσεις που τους ανήκαν για πολλά χρόνια. Οι οικογένειες υπέβαλαν αιτήσεις για να ενταχθούνε στον νόμο 5233 που προβλέπει αποζημιώσεις λόγω της τρομοκρατίας και του αντιτρομοκρατικού αγώνα, αλλά αποτέλεσμα δεν υπήρχε καθώς οι αιτήσεις αγνοούνταν.
ΟΤΑΝ ΠΑΡΑΠΟΝΕΘΗΚΑΝ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΛΗ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
Όταν έναντι όλων αυτών οι χωρικοί προσέφυγαν στα δικαστήρια, άρχισαν οι συνομωσίες. Χαρτιά με ονόματα χωρικών τοποθετούνταν στις τσέπες σκοτωμένων ΠΚΚδων και μετά ακολουθούσαν οι συλλήψεις. Και παρά τις όποιες αθωωτικές αποφάσεις, έμεναν για μήνες στις φυλακές. Ακόμα και στα δικαστήρια πλέον δεχόταν απειλές.
ΕΦΟΔΟΣ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΦΟΡΤΗΓΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Άρχισαν να γίνονται έφοδοι στα σπίτια του χωριού. Σε μια από αυτές ο υπολοχαγός Μεχμέτ Μπεντρή Αλουτσλού, χωρίς καν να δείξει κάποια δικαστική απόφαση έκανε έφοδο. Και παρά το ότι δεν βρέθηκε κάτι κατά τις έρευνες, ο υπολοχαγός ήταν αποφασισμένος να εκτελέσει εκκένωση και μάλιστα είχε φέρει και φορτηγό. Τα υπάρχοντα των χωρικών υποχρεωτικά φορτώθηκαν στο φορτηγό και μεταφέρθηκαν στην πόλη Περβάρι. Η απόφαση αυτή προκάλεσε μεγάλη αντίδραση και τελικά δόθηκε άδεια για επιστροφή των χωρικών. Πήραν όμως και χρήματα για την μεταφορά των πραγμάτων. Ο διοικητής ήταν αποφασισμένος, θα τους έπρηζε τους χωρικούς.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΞΟΡΙΑ
Όταν οι πιέσεις έφτασαν σε σημείο που δεν αντέχονταν, οι χωρικοί που είχαν γυρίσει πίσω με χίλιες ελπίδες αποφάσισαν να φύγουν για δεύτερη φορά και πήραν το δρόμο για το νέο ταξίδι. Το 2007 όλα τα χωριά και οι οικισμοί της περιοχής εκκενώθηκαν και οι χωρικοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις γύρω πόλεις. Αυτή η κατάσταση παρά το ότι καταγράφηκε στα επίσημα αρχεία του κράτους αλλά και από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε κανείς που να ακούσει την κραυγή των ανθρώπων.
