Άτομο που υπηρέτησε ως στρατιώτης, κατέθεσε στην εισαγγελία του Ντιγιαρμπακίρ ως κρυφός μάρτυρας για τις δολοφονίες δηλώνοντας πως ¨Το 1994 κάψαμε 30 χωριά στις περιοχές Χάζρο, Λίτζε, Χάνι και Κουλπ.
Καταθέτοντας στον Οσμάν Τζοσκούν-εισαγγελέα του Ντιγιαρμπακίρ που ερευνά σχετικά με τις δολοφονίες αγνώστων δραστών, είπε πως κατά την δεκαετία του 90 μετείχε σε τάγμα που είχε ως καθήκον να καίει χωριά. Ο μάρτυρας που για λόγους ασφαλείας ζήτησε να διατηρηθεί η ανωνυμία του ανέφερε πως το 1994 υπηρέτησε για κάποιο διάστημα στην επαρχία Χάζρο του νομού Ντιγιαρμπακίρ και περιέγραψε ως εξής το πώς έκαιγαν χωριά : ¨Η αποστολή που είχε δοθεί τότε στο τάγμα μας ήταν να καίμε χωριά, τον καιρό που έμεινα εκεί κάψαμε γύρω στα 30 χωριά στις επαρχίες Χάζρο, Λίτζε, Χάνι και Κούλπ. Μπαίνοντας στα χωριά ο διοικητής μας μας εξουσιοδοτούσε ανά 2-3 να μπαίνουμε στα σπίτια όπου μπαίναμε και λέγαμε ¨βγείτε έξω, θα το κάψουμε¨. Ο συγκεκριμένος μάρτυρας κατέθεσε στον εισαγγελέα Οσμάν Τζοσκούν που ερευνά σχετικά με τις δολοφονίες αγνώστων δραστών που έγιναν στην επαρχία Χάζρο το 1994 και μετέπειτα. Ο στρατιώτης αρχίζοντας την κατάθεση του δήλωσε πως ¨Καθώς σε σχέση με αυτά που θα περιγράψω ανησυχώ για την ζωή μου και την ζωή της οικογένειας μου, επιθυμώ να μην δηλωθεί το όνομα μου¨. Ακολούθως ανέφερε τα εξής :
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΙΜΕ ΣΠΙΤΙΑ
¨Έκανα την θητεία μου στην 66η Θωρακισμένη Ταξιαρχία Μπαστάμπια στην Κωνσταντινούπολη, στο 1ο μηχανοκίνητο τάγμα. Το 1994 μετατέθηκα εθελοντικά στην επαρχία Χάζρο του νομού Ντιγιαρμπακίρ. Διοικητής μου ήταν ο συνταγματάρχης Ισμαήλ Ε. και υποδιοικητής κάποιος ταγματάρχης Αλή που δεν θυμάμαι το επώνυμο του. Ήταν 4 λόχοι στο τάγμα μαζί με τον λόχο διοικήσεως. Στο τάγμα υπήρχαν περίπου 400-500 στρατιώτες, αριθμός που άλλοτε μειωνόταν και άλλοτε αύξανε. Στην περιοχή εκείνη μείναμε 2-2,5 μήνες. Η αποστολή του τάγματος μας ήταν να καίμε χωριά. Στο διάστημα που έμεινα εκεί κάψαμε περίπου 30 χωριά. Όταν μπαίναμε στα χωριά οι αξιωματικοί μας χώριζαν ανά 2-3 άτομα, μπαίναμε στα σπίτια και τους λέγαμε να βγουν διότι ¨θα το κάψουμε¨, δίχως να επιτρέπουμε να βγάλουν πράματα έξω.
Μόλις έβγαιναν έξω από το σπίτι οι χωρικοί, αρχίζαμε να πυρπολούμε από την περιοχή που θα έπιανε πιο εύκολα φωτιά, ενώ καίγαμε και τους στάβλους χωρίς να ελέγχουμε αν υπήρχαν μέσα ζώα. Επειδή δεν είχαμε χρόνο, τα καίγαμε γρήγορα και βγαίναμε. Από την στιγμή που μπαίναμε σε ένα χωριό, μισή ώρα αργότερα είχαμε τελειώσει με την πυρπόληση και πηγαίναμε σε άλλο χωριό. Εγώ δεν έκαψα κανένα από αυτά τα σπίτια. Για αυτό τον λόγο ο ταγματάρχης Αλή μου είχε πει : ¨Εσύ εθελοντικά ήρθες αλλά δεν θες να κάψεις, άρα είσαι του ΠΚΚ και έχει έρθει εθελοντικά για να κατασκοπεύσεις¨. Και όμως εγώ είχα πάει εθελοντικά για να πολεμήσω το ΠΚΚ¨.
…………….
…………….
Εκείνη την μέρα είχαν έρθει ένα λεωφορείο γεμάτο με ξένους δημοσιογράφους. Τους είχαν στο περίμενε σε μια ήσυχη περιοχή στην είσοδο της Λίτζε. Δεν τους έβαλαν μέσα. Στο τάγμα μας έντυσαν με ρούχα χωρικών 5-6 άτομα που μιλούσαν κουρδικά, και πρόσθεσαν δίπλα τους 10-15 πολιτοφύλακες και έφεραν και 3-4 γυναίκες. Δεν ξέρω από τις έφεραν αλλά τις παρουσίασαν μπροστά στους ξένους δημοσιογράφους. Εμένα επειδή με είχαν βάλει ως ασφάλεια στον δρόμο ούτε είδα ούτε άκουσα τις συνομιλίες που είχαν με τους δημοσιογράφους. Σύμφωνα όμως με όσα έμαθα αργότερα από τους φίλους, οι στρατιώτες που ξέρανε κουρδικά με εντολή των διοικητών παρουσιάστηκαν στους δημοσιογράφους ως κάτοικοι της Λίτζε, και τους είπαν πως το ΠΚΚ επιτέθηκε στην πόλη Λίτζε και την έκαψε. Υπάρχουν πολλοί μάρτυρες για αυτό το περιστατικό. Κάλεσα ορισμένους φίλους να καταθέσουν σχετικά αλλά το απέρριψαν λέγοντας πως έτσι θα εξυπηρετούσαν το ΠΚΚ¨.
