Εφ. Ραντικάλ 16-6-2011
Ασυνήθιστη γεύση από το παλάτι : Γεμιστό πεπόνι
Ο Τουγρούλ Σαβκάγι παρουσιάζει αυτήν τη μοναδική συνταγή στο βιβλίο του ¨Οθωμανική κουζίνα¨.
Υλικά
2 κιλά πεπόνι
600 γρ. κιμάς
3 κρεμμύδια
Μισό δεμάτι μαϊντανό
5 κουταλιές του φαγητού βούτυρο
5 κουταλιές του φαγητού ελαιόλαδο
¾ του νεροπότηρου μαύρες σταφίδες
100 γρ. αμύγδαλα
½ ποτήρι του νερού
½ νεροπότηρο κουκουνάρια
Μαύρο πιπέρι
Αλάτι
Ετοιμασία
Βάζουμε τις σταφίδες στο ζεστό νερό, έχοντας βγάλει τα κοτσάνια τους. Βάζουμε για 10 λεπτά τα αμύγδαλα σε ζεστό νερό και βγάζουμε την φλούδα τους. Καβουρντίζουμε στο ελαιόλαδο τα αμύγδαλα και τα κουκουνάρια μέχρι να πάρουν χρώμα. Σε αυτό το μίγμα βάζουμε τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια, τον κιμά και τα καβουρντίζουμε όλα μαζί. Στην συνέχει όταν είναι όλα έτοιμα προσθέτουμε τον μαϊντανό, το αλάτι, το πιπέρι, τις μαύρες σταφίδες, το αγελαδινό βούτυρο, τα ανακατεύουμε καλά και μετά σβήνουμε την φωτιά.
Μετά αφαιρούμε από το πεπόνι από την μεριά του κοτσανιού ένα κομμάτι και αφαιρούμε τα σπόρια. Στη συνέχεια γεμίζουμε το άδειο μέρος με τον κιμά και κλείνουμε πάλι το πεπόνι με το κομμάτι που κόψαμε. Το τοποθετούμε σε φούρνο που έχει προθερμανθεί στους 180ο βαθμούς και το ψήνουμε για 35-40 λεπτά. Σερβίρεται ζεστό.
Το πεπόνι πρέπει να είναι σε μέγεθος λίγο πιο μεγάλο από ότι είναι μαστιχοκολοκύθα. Καλή όρεξη.
Σχόλιο :
Ως γνωστόν υπάρχουν τρείς μεγάλες Εθνικές παραδοσιακές κουζίνες στον κόσμο. Η Ελληνική , η Αραβική και η Κινέζικη, με τον αντίστοιχο χώρο επιρροής της η κάθε μιά.. Πρόσφατα, μετά την Γαλλική επανάσταση εμφανίστηκε και μία λόγια όμως κουζίνα η Γαλλική, προιόν της επιτήδευσης των Βασιλικών μαγείρων της Βαστίλης.
Την κουζίνα την φτιάχνουν γενικά δύο πράγματα , η σε βάθος χρόνου σχέση με τα υλικά της περιοχής και η γνώση των συνδυασμών τους.
Παράδειγμα το αμπέλι, όσο πιό πολλά πράματα μπορεί να κάνει η γιαγιά σου με το αμπέλι τόσο πιό πολλά χρόνια οι παππούδες σου το καλλιεργούσαν. Στην Ελλάδα κάνουμε , αμπελόφυλλα γεμιστά (με ρύζι, τυρί, σαρδέλες, χαλούμι, χοιρινό, οτιδήποτε ταιριάζει με την πιπεράτη ξυνή γευσή τους), μουστοκούλουρα, μουσταλευριά, κρασί, ξύδι, κοινωνία, σπονδές στούς τάφους μας, γλυκό του κουταλιού, και άμα λάχει ψήνουμε και σαρδέλες με κληματσίδες , γιατί είναι νοστιμότερες. Δικαιωματικά το αμπέλι μας ανήκει.Προσέξτε, μπορεί ο εγγλέζος σεφ Τζέιμι Όλιβερ να κάνει πιό πολλά με το αμπέλι , αυτά που ανέφερα όμως τα κάνουν όλες οι Ελληνίδες, είναι η παράδοσή μας, είναι ο τρόπος μας οι αγγλίδες γιαγιάδες από το αμπέλι γνωρίζουν μόνο το κρασί και κείνο μέχρι το τρίτο ποτήρι…
Η λεκάνη της Μεσογείου έχει την τύχη να φιλοξενεί της δύο άπό τις τρείς μεγάλες κουζίνες, την Αραβική και την Ελληνική.Και οι δύο με τα γλυκά τους, με τα ψητά τους με τους πολύπλοκους συνδυασμούς υλικών με τα προϊόντα ζύμωσης και ωρίμανσης και με τις λόγιες προεκτάσεις τους δλδ με διάφορες Βασιλικές αυλές να τις έχουν διανθίσει με συνταγές.Μέσα στην Αραβική κουζίνα εννοείται είναι και η Σεφαρεδίτικη σαν άμεσα επηρεασμένη.
Σε αυτό λοιπόν το γαστρονομικό περιβάλλον ήρθαν οι Οθωμανοί από τις στέπες του Αλτάι με μόνο εφόδιο τις προβατίνες τους και την γνώση της φωτιάς. Αφού σφάξαν και λεηλάτησαν τους ντόπιους πληθυσμούς σε μερικές εκατοντάδες χρόνια υιοθέτησαν και όλες σχεδόν τις συνήθειές τους κυρίως επειδή ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ.
Δεν είχαν μουσική, κουζίνα, θρησκεία (ήταν μιας ακατέργαστης μορφής σαμάνοι) και ήθη(γι αυτό σφάζαν τόσο εύκολα).
Σαν τον κούκο λοιπόν σε εκατό χρόνια όλα όσα βρήκαν μπροστά τους πίστεψαν πως ήταν δικά τους από τους παππούδες τους (έίχαν και έχουν και ένα πρόβλημα με την ιστορία) από τον μπακλαβά που τον παρασκευάζουν οι Άραβες , Έλληνες, Λίβυοι, Κύπριοι, μέχρι το γιαούρτι και το αριάνι, τα κεφτεδάκια, την Βυζαντινή μουσική τον Όμηρο και τον Ηράκλειτο, τον Πάρι του Πριάμου και τον Θαλή, οτιδήποτε βρισκόταν στα μέρη που σοδόμισαν πίστεψαν πως είναι δική τους πολιτιστική κληρονομιά. Άγνοια μαζί με υπεροψία.
Και κλείνω με το ρητορικό ερώτημα , είναι δυνατόν σε μιά περιοχή που γνωρίζουμε το μέλι πρίν από τις μέλισσες, καλλιεργούμε δέντρα όπως καρυδιές και φυστικίες πρίν την κάθοδο των Δωριέων και ανοίγουμε φύλλα και τα ψήνουμε στο φούρνο όπως όλοι οι Μεσόγειοι εδώ και 5000 χρόνια , να περιμέναμε τους Οθωμανούς ναρθουν με τα άλογα για να “δημιουργήσουν” τον μπακλαβά;