Για αυτούς η ζωή σταμάτησε και δεν προχωρά !
Παρά το πέρασμα 10 μηνών ακόμη δεν βρέθηκαν οι υπεύθυνοι για την σφαγή του Ουλούντερέ. Οι συγγενείς των 34 χωρικών που έχασαν τη ζωή τους από βόμβες μαχητικών αεροπλάνων στις 28/12/2011, ακόμη δεν έχουν ξεπεράσει το τραύμα. Κι ενώ οι χωρικοί περίμεναν μια συγγνώμη από το κράτος και την εκδίκαση των υπευθύνων, κανένα αίτημα τους δεν ικανοποιήθηκε, αλλά τους ζητήθηκε να πάρουν την αποζημίωση και να ξεχάσουν το γεγονός. Η αναφορά με τίτλο ¨Ουλούντερε : Παράδειγμα κοινωνικού τραύματος¨ που ετοίμασε ο ιατρικός σύλλογος του Ντιγιαρμπακίρ, δείχνει πως ο πόνος είναι ακόμη πολύ φρέσκος.
Ο γιατρός Μουράτ Γιαλτσίν, μέλος της ομάδας που συνομίλησε προσωπικά με τους χωρικούς στο Ρομπόσκι δηλώνει : ¨ Η ζωή δεν συνεχίζεται για αυτούς τους ανθρώπους. Με την σφαγή η ζωή μπλόκαρε και δεν προχωρά. Έξι μήνες τώρα δεν παντρεύτηκε κανείς. Ακόμη και σε γάμο που έγινε μακριά, δεν υπήρχε μουσική. Βιώνουν ένα βαθύ τραύμα. Η στάση του κράτους και των ΜΜΕ έφεραν μια συναισθηματική ρήξη. Οργή, θυμός, έλλειψη αγάπης, και αίσθημα μοναξιάς είναι πολύ ισχυρά. Το συναίσθημα αυτό ενίοτε απειλεί και το νόημα της ζωής. ¨
Μιλήσαμε με τον Γιαλτσίν σχετικά με αυτά που παρατήρησε κατά την διάρκεια της εργασίας του.
Τι είδους τραύμα δημιούργησε η σφαγή του Ρομπόσκι ;
Πρόκειται για βαρύ τραύμα. Αυτά που έγιναν δεν δημιούργησαν τραύμα μόνο στους συγγενείς και τους Κούρδους, αλλά σε όλη την Τουρκία. Το μέγεθος του τραύματος αύξησε ο τρόπος του θανάτου, και το γεγονός πως δεν βρέθηκαν οι υπεύθυνοι και δεν επήλθε δικαιοσύνη.
Κάνατε λόγο για επίδραση σε όλη την Τουρκία…
Το να πεθαίνουν άνθρωποι-πολίτες με βομβαρδισμό από αεροπλάνο, είναι ένα πολύ τραυματικό γεγονός. Ο τρόπος με τον οποίο αποδόθηκε το γεγονός στα ΜΜΕ, η εξαφάνιση του από το καθεστώς, και οι κατηγορίες σε βάρος εκείνων των ανθρώπων, είχε επίδραση όχι μόνο στην περιοχή αλλά σε όλη την Τουρκία.
Τι είδους παρατηρήσεις κάνατε κατά τη διάρκεια της έρευνας ;
Είχαμε την δυνατότητα να παρατηρήσουμε πανομοιότυπα πράματα στις οικογένειες των συγγενών, σε γυναίκες και παιδιά. Πήγαμε δύο φορές, τον τέταρτο και τον έβδομο μήνα. Οι πρώτες μας παρατηρήσεις ήταν πως ήταν διαδεδομένη η επίδραση-σοκ του τραυματικού περιστατικού, συνεχώς μιλούσαν για αυτό, κάτι που παρατηρούνταν στο σύνολο του χωριού, και μάλιστα δεν λειτουργούσε σωστά η περίοδος του πένθους. Σε κάποιους παρατηρήθηκαν συχνά ξυπνήματα την νύχτα, αϋπνίες, φοβίες, ανασφάλειες, φόβος, δισταγμός, απροθυμία, αδυναμία απόλαυσης, ανορεξία, αίσθημα κενού και ματαιότητας, αποξένωσης, αίσθημα πως η ζωή δεν έχει νόημα, αίσθημα πως οι άνθρωποι δεν τους καταλαβαίνουν, απομάκρυνση από τους ανθρώπους, ανησυχία, έλλειψη εμπιστοσύνης προς το στρατό και την κυβέρνηση, αδιέξοδο, μίσος, οργή, αίσθημα ενοχής και ντροπής. Κοιτάνε συνεχώς στην τηλεόραση συνεχώς τις ειδήσεις που τους αφορούν. Συνεχώς συζητάνε τα ίδια πράματα. Το σημαντικό είναι το εξής : Η κανονική ροή της ζωής σε αυτούς τους ανθρώπους μπλοκάρισε μαζί με την σφαγή και δεν προχωρά. 6 μήνες δεν παντρεύτηκε κανείς. Σε γάμο που έγινε μακριά δεν υπήρχε μουσική.
…………….
Εφ. Εβρενσέλ 23/10/2012
- Tags: Evrensel