Εφ. Ταράφ 14-8-2011
Περιμένοντας τα κόκαλα
Κατά τη δεύτερη μέρα των εκσκαφών σε ομαδικό τάφο στο Ντέρσιμ, νέα κόκαλα αποκαλύφτηκαν. Ραγίζει καρδιές η δήλωση μιας μάνας πως ¨Προσευχόμαστε να βγούνε τα κόκαλα των παιδιών μας¨.
Είμαστε στο Τσεμισγκεζέκ του Τούντζελι όπου υπάρχουν οι ομαδικοί τάφοι. Αφήνουμε την κωμόπολη πίσω μας και παίρνουμε το δρόμο στα σύνορα του στρατοπέδου της στρατοχωροφυλακής Τσεμισγκεζέκ. Προχωράμε πέρα από το στρατόπεδο σε μια περιοχή γεμάτη με στρατιωτικούς πύργους και φτάνουμε στην κορυφή με τον ήλιο να έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητα οι συγγενείς των αγνοουμένων. Ηλικιωμένες μάνες, νέα κορίτσια, παλικάρια, θείοι, αδέρφια. Στα χέρια τους κρατάνε φωτογραφίες αυτών που πιστεύουν ότι βρίσκονται στον ομαδικό τάφο. Στην γωνία περιμένει ένας φορτωτής. Οι αστυνομικοί εδώ και ώρα έχουν πάρει τις θέσεις τους. Προτιμούνε να περιμένουν κάτω από τις ομπρέλες. Ο ομαδικός τάφος όπου λέγεται ότι βρίσκονται θαμμένοι 19 μαχητές του ΠΚΚ και της DHKP-C είναι σε άμεση γειτνίαση με το συρματόπλεγμα του στρατοπέδου και κάτω από 7 πύργους παρατήρησης. Η ανεύρεση των ομαδικών τάφων στη βάση των πύργων παρατήρησης θυμίζει παρόμοιες περιπτώσεις στο Γκεντς και στο Γεντισού του Μπίνγκιολ και στο Μούτκι του Μπίτλις. Και εκεί οι τάφοι ήταν στην βάση των πύργων παρατήρησης. Οι πύργοι παρατήρησης σαν να παρατηρούνε τους ομαδικούς τάφους. Σε εκείνο το σημείο όχι να θάψεις ανθρώπους αλλά ούτε να κόψεις λουλούδια δεν μπορείς χωρίς να το δούνε οι στρατιώτες. Η περιοχή των ομαδικών τάφων σπάρθηκε και θερίστηκε, χρησιμοποιήθηκε ως χωράφι. Πρόκειται για ένα χωράφι του θανάτου. Οι δικηγόροι εξανίστανται λέγοντας ¨Εδώ θάφτηκαν άνθρωποι. Πώς επετράπη η σπορά ;¨.
¨Εκεί υπάρχουν μέλη της ΤΙΚΚΟ¨
Οι οικογένειες παρακολουθούνε με τεντωμένα τα αυτιά τους. Εκείνη την στιγμή πλησιάζει μια μάνα δίπλα μας. Τα μάτια της κατακόκκινα από το κλάμα. Στα χέρια της έχει ένα ποτήρι νερό που της έδωσε η κόρη της. Που και που βρέχει την λευκή της μαντίλα με αυτό. Ο ήλιος καίει για τα καλά. Εκφράζει αυτά που νοιώθει λέγοντας : ¨Εδώ είναι ο γιος μου. Τον σκότωσαν και τον πέταξαν. Αν θέλετε να μάθετε πως είναι 14 χρόνια να μην κοιμάσαι μια μέρα ήρεμα, ρωτήστε εδώ τις μάνες. Ρωτήστε εδώ τις μάνες τι θα πει κάθε φορά που χτυπά η πόρτα να σκέφτεσαι ¨ο γιος μου/ η ¨κόρη μου¨ , έστω κι αν ξέρεις ότι δεν θα έρθει. Κοιτάξτε όλοι εδώ κοιτάμε το στόμα και τα χέρια των εργατών. Προσευχόμαστε να βρεθεί ακριβώς το μέρος του γιου μας/κόρης μας. Υπάρχει άραγε άλλος τέτοιος πόνος παιδιά μου ; Να προσεύχεσαι να βρεθούνε τα κόκαλα του παιδιού που δεν πρόλαβες να φιλήσεις και να μυρίσεις. Να φτάσεις από εκεί που έλεγες πως ζει, να παρακαλάς να υπάρξει ένας τάφος για να μπορείς να κλαις. Γράψε τα αυτά παιδί μου. Γράψε τα ώστε να φτάσει η φωνή μας στις μανάδες που χαϊδεύουν το κεφάλι των παιδιών τους¨.
Από τις εκσκαφές έρχεται είδηση πως ¨βρέθηκαν κόκαλα¨. Οι συγγενείς πηγαίνουν δίπλα στους φορτωτές που σκάβουν. Βλέποντας την κινητικότητα τους ένας αστυνομικός με πολιτικά έρχεται εκεί όπου σκάβουν οι οικογένειες με ίδιες δυνατότητες και τους ζητά να σταματήσουν λέγοντας πως ¨Εδώ είναι θαμμένοι οι του ΤΙΚΚΟ, όχι οι δικοί σας. Ο εισαγγελέας δεν έδωσε άδεια για σκάψιμο εδώ. Οι οικογένειες εκρήγνυνται λέγοντας πως Όλοι είναι παιδιά μας. Και αυτοί έχουν μάνες και πατεράδες¨.
Βρέθηκαν κόκαλα 16 ατόμων
Από το χώμα βγαίνουν συνεχώς ολόκληρα ανθρώπινα οστά. Οι ειδικοί μιλάνε ακριβώς για 16 άτομα και η εκσκαφή τελειώνει. Οι οικογένειες μετά βίας κρατούνται για να μην κλάψουν απέναντι στους στρατιωτικούς και τους αστυνομικούς.