Εφ. Μπιργκιούν 9-7-2011
¨Εάν πεθάνω αγάπη μου…¨
¨17 χρόνια πέρασαν κορίτσι μου¨ λέει η Φικριγιέ Αλπσόι και μετά σωπαίνει. Και εμείς σωπαίνουμε. Ο Αγίτ που ήταν 40 ημερών όταν σκότωσαν τον πατέρα του βλέποντας την λέει ¨αν κλαίει η μαμά μου εγώ φεύγω¨. Η Φικριγιέ γυρνά και του λέει ¨Εσύ δεν με ρωτούσες πως ήταν ο μπαμπάς σου, αν σε αγαπούσε και με έβαζες να σου διηγηθώ ; Γίνεται να μην κλάψει ο άνθρωπος γιέ μου ;¨. ο Αγίτ σωπαίνει. σωπαίνουμε και εμείς και η Φικριγιέ αρχίζει να περιγράφει. ¨17 χρόνια πέρασαν κορίτσι μου. 17 χρόνια πριν σκότωσαν σε αυτό το σοκάκι τον κύριο μου…¨
…………
¨ Ο Χαλίλ πάντα με τιμούσε και μου έδειχνε σεβασμό. Αν πηγαίναμε κάπου και μας έλεγαν ¨οι γυναίκες να περάσουν από εδώ¨ θύμωνε και έλεγε πως ¨ Όπου και αν κάθομαι εκεί θα κάθεται και η σύζυγος μου. Ότι λέω θέλω να το ακούει και να το ξέρει. Και εγώ τον τιμούσα πολύ. ¨όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μας και μετά άνοιξε μαγαζί. Και εγώ για να τον στηρίξω δούλευα μαζί του. Τράβηξε πολλά ο Χαλίλ. Παιδιά είχε, κάθε μέρα πήγαινε κι ερχόταν στην δουλειά του, όμως δεν τον άφησαν ήσυχο. Η αστυνομία συνεχώς ερχόταν και έκαναν έρευνα. Χωρίς κανένα λόγο ερχόταν κι έψαχναν. Αργότερα άρχισαν οι απειλές. Ο Χαλίλ δεν είχε βλάψει κανέναν. Τόσο καλός άνθρωπος δεν θα έρθει ξανά στον κόσμο¨.
……………
Σταματάει για λίγο, πίνει μια γουλιά τσάι και προσθέτει πως ¨Όλα είναι στο μυαλό μου σαν να ήταν χτες¨.
Η Φικριγιέ περιγράφοντας εκείνη την νύχτα λέει ¨Ήταν Μαίος του 1994. Ήταν πολύ βροχερός και κρύος καιρός¨. Τονίζει πάλι πως ο Αγίτ ήταν μόνο 40 ημερών και λέει πως ¨Μετά από εκείνη τη μέρα δεν ξαναβύζαξα το μωρό μου¨. Μετά σωπαίνει και σωπαίνουμε κι εμείς. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής ξαναρχίζει : Ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο ο Χαλίλ και μου είπε να ετοιμαστώ για να πάμε σε έναν άρρωστο συγγενή του. Τον επισκεφτήκαμε και όταν γυρίσαμε σπίτι είχε πάει δωδεκάμισι το βράδυ. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στο σπίτι και πρώτα κατέβηκα εγώ. Την ώρα που έκλεινα την πόρτα απέναντι είδα ένα αυτοκίνητο στο οποίο 3 άτομα μας κοίταζαν. Με κοίταξαν περίεργα. Αμέσως γύρισα την πλάτη μου. Όταν κατέβηκε ο Χαλίλ από το αυτοκίνητο μας πλησίασαν. Μας είπαν πως ήταν αστυνομικοί και έψαξαν τον Χαλίλ. Δεν βρήκαν τίποτε πάνω του κι εγώ χάρηκα νομίζοντας πως θα τον αφήσουν. Δεν έγινε έτσι. ¨Σε χρειαζόμαστε , θα σε πάμε στο τμήμα εσένα¨ του είπαν. Ο σύζυγος μου έδειξε σαν να μην ήθελε να πάει, αλλά και οι τρεις τους έστριψαν το σακάκι και του έδειξαν τα όπλα τους. Ήταν σαν να του έλεγαν πως ¨Αν δεν έρθεις θα σκοτώσουμε κι εσένα και την οικογένεια σου¨. Ο Χαλίλ έκανε κάποια βήματα και μετά γύρισε και μου πέταξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Εκείνη την στιγμή σαν να ξύπνησα από τον ύπνο. Τότε άρχισα να φοβάμαι. Κοίταξα το αυτοκίνητο τους. Στο αυτοκίνητο υπήρχε ακόμη ένας άνθρωπος. Πλησίασα το αυτοκίνητο και τότε γυρνά ένας και λέει στον Χαλίλ ¨Πες της να μην πλησιάσει¨. Ο Χαλίλ γύρισε και μου είπε ¨Ανέβα πάνω, θα αρωστήσουν τα παιδιά¨, και μετά τον πήραν…¨
……………….
Η Φικριγιέ Αλπσόι ένα ένα έψαχνε τα αστυνομικά τμήματα στην Κωνσταντινούπολη. Περιγράφει πως σε κάθε πόρτα που πήγαινε την γύριζαν πίσω, την ταπείνωναν και την πρόσβαλαν. Λέει : Αν ένας άνθρωπος χάσει ένα κοτόπουλο το κράτος το ψάχνει. Οι Κούρδοι όμως σε αυτή τη χώρα δεν έχουν αξία όση ένα κοτόπουλο !¨.
¨Ο ΑΛΛΑΧ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΠΗΡΕ ΑΔΕΙΑ¨
Όταν ένας αστυνομικός της είπε ¨Να πας στο Γκαϊρέτεπέ, εκεί βασανίζουν τον άντρα σου¨ έτρεξε και πήρε εκεί στην αντιτρομοκρατική. Περιγράφει λέγοντας : Στην είσοδο είδα έναν άνθρωπο, θα πρέπει να ήταν 200 κιλά και πολύ ψηλός. Εγώ δεν φοβήθηκα, αυτός φοβήθηκε όταν με είδε. Ήρθε δίπλα μου σαν φοβισμένος και με ρώτησε ποια είμαι. Του είπα πως ο αστυνομικός μου είχε πει πως θα έβρισκα εδώ τον άντρα μου. Με πήγε σε ένα δωμάτιο. Ήταν ένα δωμάτιο που οι τοίχοι του είχαν συρτάρια. Υπήρχαν εκεί δύο άτομα. Όταν με είδαν πετάχτηκαν και με ρώτησαν ¨Ποια είσαι ; ¨. Ο ψηλός τους εξήγησε. Με κοίταξαν και με ρώτησαν αν ξέρω τα εσώρουχα του συζύγου μου. Τους απάντησα θετικά. Μου είπαν ¨Κοίτα στα συρτάρια, αν είσαι τυχερή είναι εδώ. Αν δεν υπάρχουν πέθανε¨. Δηλαδή πριν να βασανίσουν τους ανθρώπους έβαζαν τα εσώρουχα τους στα συρτάρια. Έριξα μια ματιά, υπήρχαν πολλά γυναικεία και αντρικά εσώρουχα. Του Χαλίλ δεν ήταν εκεί. Κάτω από το έδαφος ακουγόταν φωνές. Ακόμα τις ακούω στα αυτιά μου. Κραυγές, τσιρίδες, αντρικές και γυναικείες φωνές μαζί. Μάλιστα ακόμη θυμάμαι τι έγραφε μια πινακίδα στην είσοδο του αστυνομικού τμήματος : Ο Αλλάχ δεν υπάρχει και ο Προφήτης πήρε άδεια¨.
Την Τρίτη μέρα του Μπαιραμιού χτυπά το τηλέφωνο. Ζητάνε τον σύζυγο της και αυτή τους λέει πως αγνοείται για 18 μέρες. Η φωνή στο τηλέφωνο της λέει : ¨Είμαι διοικητής λόχου στην Άγκυρα. Μη φοβηθείς θα σου πω κάτι. Βρήκαμε εδώ σε δασική περιοχή ένα πτώμα…..» .
………………….
Τον είχαν βασανίσει για οκτώ μέρες στο δάσος όπου τον κρατούσαν. Η Φικριγιέ κοιτάζοντας την φωτογραφία του Χαλίλ στον τοίχο μουρμουρίζει λέγοντας ¨Το μουστάκι του Χαλίλ ήταν πολύ όμορφο. Ακόμα και εκείνο το είχαν ξεριζώσει¨…
………………..
- Tags: Birgün
